Na vijftien jaar verlaat productieleider Niels de Jager poppodium Simplon. Vijftien jaar! Dat is een verdomd lange tijd. Met een kop koffie en een glaasje citroenwater blikken we terug met de man die vele artiesten zag komen en gaan en elk evenement in zijn toko succesvol wist te produceren.
Wie aan Simplon denkt, denkt aan productieleider Niels de Jager. Tenzij je een bezoeker bent natuurlijk. Want als hij zijn werk goed doet merk je niets van Niels z’n aanwezigheid. Hij blijft het liefst op de achtergrond toekijken hoe het publiek geniet. Toch Niels?
In the shadows
“Ja. Ik ben in de afgelopen vijftien jaar misschien drie keer op het podium geweest”, lacht hij. “Twee daarvan kan ik me niet eens meer herinneren. Waarschijnlijk om tegen de dj te zeggen dat het tijd is om te stoppen.” Een moment staat hem nog goed bij toen hij voor een volle zaal een kenteken moest voorlezen. Iemand had z’n auto verkeerd geparkeerd. “Dan weet je wel hoe aandachtsgeil ik ben.”
Productieleider dus. Wat dat precies inhoudt weten alleen mensen die zich met productie bezighouden. Ik probeer toch even een duidelijke definitie uit Niels te peuteren. Die krijg ik dan ook, want als één ding kenmerkend is voor deze man dan is het zijn duidelijkheid en praktische inzicht. Maar daarover later meer.
Een bijzonder vak
“Productie is een bijzonder en vreemd vak”, zegt hij. Zijn ogen twinkelen achter het kleine brilletje. “Je regelt eigenlijk alles op de achtergrond. Zo ben ik de ene dag aan het mailen met tourmanagers over wat de wensen van de artiesten zijn. De andere dag maak ik een rooster voor vrijwilligers en stuur de mensen van techniek aan om de dingen te doen die nodig zijn voor het desbetreffende evenement.”
Hij haalt even diep adem. “Het komt er op neer dat ik alles van tevoren regel en duidelijk communiceer aan de betrokken partijen zodat iedereen weet wat ‘ie moet doen tijdens een show. Iedereen behalve de artiest dan.” Lachje. “Het mooiste aan dit werk? Geen klus is hetzelfde.”
Recht door zee
Dat zijn een heleboel verantwoordelijkheden en als productieleider moet je je hoofd koel houden om alles in goede banen te leiden. Zo ken ik Niels ook. Tijdens mijn korte periode als programmeur van Simplon UP heb ik vaak op de donderdagavond met hem te maken gehad. Wat me altijd is bijgebleven is zijn duidelijkheid.
Wanneer er iets moet gebeuren weet Niels het kort en krachtig uit te leggen. Een backstage klaarmaken voor de artiest? Zorg dat er genoeg bier en fris in de koelkast staan, voldoende stoelen in de ruimte zijn, een plantje erbij en presto. Als je dat doet is het goed. Heb je een vraag dan antwoord Niels zo duidelijk mogelijk. Ja. Nee. Oké.
Een ‘Nielsje’
Hij moet lachen wanneer ik hem er aan herinner. “Ja, dit is een mooie manier om het te stellen. Ik heb ook wel eens een andere interpretatie gehoord.” Wanneer ik hem vragend aankijk verduidelijkt hij zichzelf enigszins ongemakkelijk.
“Een ‘Nielsje’ schijnt een dingetje te zijn. Sommige mensen stellen duidelijkheid niet altijd op prijs. Maar dat is dan ook de tijd waarin we leven. Iedereen is zo gevoelig. Ik doe gewoon mijn werk en als jij weet wat je precies moet doen dat is toch chill?” Hij haalt zijn schouders op. “Ik bedoel het nooit lullig, moge dat duidelijk zijn.”
De lokroep van het Noorden
Niels is van oorsprong een Fries uit Franeker geboren in Harlingen. Vlak na zijn geboorte verhuizen zijn ouders naar Twente waar hij opgroeit. Wanneer hij voor zijn studie Culturele Maatschappelijke Vorming naar Nijmegen vertrekt beseft hij zich nog niet dat het Noorden vroeg of laat zijn leven weer zal claimen.
Dat gebeurt in 2003. Zijn childhood sweetheart Natascha studeert in Groningen en al wil Niels graag een jaar op reis, hij wil de liefde van zijn leven ook niet laten lopen. “Ik moest sowieso op stage en besloot daarom dat het Groningen ging worden”, zegt hij.
Simplon
In een tijd waarin onderwijsinstanties nog ver weg blijven van het wereldwijde web, slaat Niels een lade open bij het stagebureau in Nijmegen en begint bij de letter G rond te bladeren. “Daar zag ik een veel te verouderde folder van Simplon liggen”, zegt hij met een grijns. In die folder staat dat de stichting naast een poppodium ook nog een hostel en een bioscoop heeft. “Dat was toen ik daar als stagiair kwam al niet meer zo.”
Simplon is altijd een beetje de underdog in Groningen en Niels vindt dat mooi. Het geeft hem een kick om te helpen bij het groot maken van het poppodium. Hij groeit in de organisatie door van stagiair naar bedrijfsleider tot uiteindelijk de functie van productieleider. “Als ik dat toentertijd niet was geworden, dan waren Natascha en ik al uit Groningen verhuisd. Maar zo zie je dat de dingen eenmaal gaan zoals ze gaan.”
Herinneringen, herinneringen, herinneringen
Vijftien jaar Simplon. Dat is een berg aan mooie herinneringen, eentje waar je de top niet van kunt zien. Zo hoog. Als ik vraag naar zijn dierbaarste anekdotes wordt het even stil. “Tja, anekdotes…” Was het nou die ene keer dat hij Jonathan Davis een gageverklaring liet ondertekenen voordat hij hem kon uitbetalen mooier dan de keer dat hij enigszins met schaamrood op de kaken Sting liet wachten in een “crappy” kleedkamer/rookruimte totdat zijn zoon begon met optreden?
Hij lacht. “Ik weet zeker dat ik het allemaal ga missen. Het begeleiden van veel te gedreven vrijwilligers die in het begin heel weinig kunnen tot het punt dat ze alles kunnen. Mijn persoonlijke favoriet wat feestjes betreft is Machtig. Dat ga ik ook missen, al kom ik er natuurlijk graag voor terug.”
Het valt even stil. “Weet je wat ik niet ga missen?” Nou? “Dit oude pand waar altijd iets te klussen valt. Voor de rest lijken de afgelopen vijftien jaar zo voorbij gevlogen te zijn. Als je dit je werk kunt noemen.” Hij haalt zijn schouders op. “Dan mag je heel gelukkig zijn. Je maakt mensen blij, je werkt met toffe mensen en je krijgt er voor betaald. Te gek.”
De toekomst
En toch is het nu tijd voor wat anders vindt Niels. Anders zijn er weer zo vijftien jaar voorbij voor hij het weet. Wat de toekomstplannen precies zijn? “Geen.” Lachje. “Ik ga nog productie draaien voor Eurosonic, maar dat is het wat plannen betreft. Ik zie het wel.”
Hij blijft voorlopig nog wel in het Noorden. “Ik heb twee dochters Indy en Zyra. Ze zijn nog jong en hebben allemaal vriendjes en vriendinnetjes hier. Dus Natascha en ik blijven hier nog wel even hangen tot de meiden klaar zijn met hun school.”
Gouden tips
Voordat we afscheid nemen van Niels willen we natuurlijk nog zijn wijsheid vastleggen. Wat zijn de drie basisprincipes die hij aan jonge ondernemers wil meegeven? Hij knikt even bedenkelijk. “De eerste is: hou het simpel en doe relaxt. Ik hou er van om de dingen die je moet doen tot de kern af te breken zodat ik precies weet wat er van me verwacht wordt.”
“Mensen kunnen de mooiste verhalen vertellen en de meest uitgebreide handleidingen schrijven over hoe je iets moet uitvoeren, maar uiteindelijk gaat het om een paar stappen. Als je dingen te moeilijk gaat aanpakken en niet meer kunt uitleggen waarom je iets doet zoals je het doet, dan gaat er wat fout. Hou het dus simpel en duidelijk.”
Eerlijk duurt het langst
“De tweede is: wees eerlijk. Toen ik net bij Simplon kwam werken werd er veel achter mensen hun rug om geluld, iets met oude- en nieuwe garde. Daar krijg je altijd gezeik mee vroeg of laat. Dat vind ik niet interessant. Het feest moet gewoon doorgaan.”
“Eerlijk zijn dus. Ik ben van mening dat een domme actie een persoon niet automatisch dom maakt. Nee, iedereen doet weleens wat doms of beschamends. Dat is ook de reden waarom ik altijd direct zeg wat ik van iets vind. Die directheid wordt zoals ik al eerder zei niet door iedereen gewaardeerd, maar dat is dan misschien ook je eigen probleem.”
En de laatste? Hij moet weer even nadenken. “Accepteer kritiek. Dat vind ik ook heel belangrijk. Het betekent dat je eerlijkheid beide kanten op gaat. En er is altijd ruimte voor verbetering. Stel ik leg iets uit aan een vrijwilliger en die begrijpt mij niet dan is het aan mij om het beter uit te leggen, zodat degene die ik aanstuur het ook snapt.”
We gaan je missen Niels!
Dat zijn drie mooie duidelijke principes. Mag je ons al vertellen wie je gaat opvolgen of is dat nog geheim. Niels is al half opgestaan en schudt me hand. “Fliere.” Nou, lekker duidelijk.
Zwart/wit foto’s door Myrna Atsma
