Project Shredder: from T-zero to Terminator Teo

Project Shredder. Samen met FIT. gaat Teo de komende twee maanden zijn droom nastreven om een lean mean shredded machine te worden.

“Meneer, mag ik u wat vragen?” De Surinaamse man op de crosstrainer heeft al een tijdje naar me gestaard. Het zweet druipt over mijn afgeragte trainingsshirt, ik adem zwaar en heb totaal geen behoefte op aanspraak. “Waar komt u vandaan”, vervolgt de man. “Bulgarije”, antwoord ik kort en duik gelijk zonder naar hem op te kijken naar de grond voor een derde set pushups. Het is maandagochtend half negen en ik begin net aan mijn tweede week van een ambitieus project. Iets wat ik al jaren op de agenda heb staan, maar waar ik nooit de tijd of de motivatie voor kon vinden. Zei ik nou jaren? Ik bedoel decennia.

Vanaf het moment dat ik op tienjarige leeftijd Predator zag, wist ik het: Arnie is een baas and I want to be like him. Dat gevoel is nooit helemaal weggegaan, maar na Fists of Fury was het toch het Bruce Lee lichaam wat de meetlat werd en nog steeds is. Ik dwong mijn ouders om me in te schrijven bij een dojo. Het liefst karate, maar dat was er niet in het Friese dorp waar we woonden. Het werd judo, daarna aikido, toen toch karate  en uiteindelijk thaiboksen. Twaalf jaar later was het zover: mijn eerste muay thai wedstrijd.

Daar stond ik dan op een zondagochtend, mijn opkomstmuziek denderend door de speakers van een discotheek en ik geen flauw idee hebbend wat ik in de ring moest doen. Ik deed dit tenslotte voor de Bruce Lee-body, maar met mijn 68 kilo, schraal lijfje en nog steeds geen blokje te bekennen, moest ik toegeven dat dit niet aan mijn verwachtingen voldeed. Het was duidelijk tijd voor een andere aanpak.

“Hebben arme mensen het daar ook zo slecht?” De Surinaamse man heeft netjes gewacht totdat ik mijn setje heb afgerond om het gesprek voort te zetten. Mijn hoofd voelt licht aan. Nog twee oefeningen en het schema dat mijn FIT. coach Jeroen heeft opgesteld, is klaar. Focus, Teo. Focus! “Geen idee, meneer. Ik woon hier al 25 jaar”, antwoord ik hijgend. Dit antwoord is genoeg voor de man om een betoog af te steken over politieke ongelijkheid, zaken die in de doofpot worden gestopt en een korte historie van Suriname. Focus, Teo! Focus!

Het is te laat. Hij stapt van de crosstrainer af en loopt over het pleintje naar me toe. Snel pak ik mijn telefoon en zet de stopwatch aan. Driemaal 45 seconden planken en vervolgens driemaal 30 seconden een soort van semi-pushup. Terwijl ik een verhaal aanhoor over de geschiedenis van Suriname, de invloed van de Nederlandse regering daar en waarom Desi Bouterse uiteindelijk de beste keuze is voor het land, vliegen de minuten voorbij.

Mijn lichaam is verzuurd en mijn hoofd begint te tollen. Ik knik oprecht verbaasd over de informatie die ik hoor, maar tegelijkertijd moet ik heel mijn aandacht gebruiken om op te staan, naar mijn fiets te lopen, een slok water te nemen en weg te gaan zonder dat ik midden op de beweegtuin langs ’t Jaagpad over mijn nek ga van vermoeidheid.  Project Shredder is begonnen.

Samen met Jeroen van der Mark van FIT. ga ik dit experiment aan. Hij wil weten of je in spiermassa kunt aankomen door enkel te trainen met je eigen lichaamsgewicht. Ik wil na 32 jaar toch eindelijk eens een keer dat Bruce Lee lijf. De komende weken eet ik maximaal 1941 kilocalorieën per dag. Train ik twee keer per week op kracht in de buitenlucht op pleintjes door de Stad. Ren één dag rondjes door het Noorderplantsoen. En voer alles in de FIT. app, zodat Jeroen precies kan zien wat ik in mijn mond stop en wat ik eruit pomp.

Het resultaat na één week ‘shredden’ is al veelbelovend. Mijn gewicht is van 83 naar 79.9 kilo gegaan en mijn skinny jeans veranderen langzamerhand in baggypants. Focus Teo, Focus!

Collage foto: Wesley Danes