Aan alles komt een einde. Zo ook aan mijn column bij DATmag. Geef de schuld aan de nieuwe baan, het steevast missen van de toch erg flexibele deadline, het nieuw gevonden talent voor nee zeggen, blame it on the boogie.
Dit jaar leerde ik mezelf de kunst van het nee zeggen. Niet van not giving a fuck, want ik kan wel doen alsof, maar ik geef nou eenmaal ontzettend veel fucks om ontzettend veel dingen. Nee zeggen daarentegen is de wonderbra onder de push-ups, het is even wennen, maar het resultaat is fenomenaal. Net als een wonderbra, moet je het nee zeggen niet altijd maar aanhouden, dat wordt ongemakkelijk.
NEE!
Ik begon met enorm voorzichtige nee’s. Van die: nou ja, kijk, eventueel, mits, misschien, maar eigenlijk niet nee. Gevolgd door een golf van excuses: sorry, ziek, moe, moeilijk, druk geen tijd. En een giftige cocktail van schuldgevoel en zelfhaat. Want hoezo zeg je nee? “STRAKS VRAAGT NIEMAND JE OOIT MEER IETS DOMME TRUT”, aldus mijn innerlijke criticus. Een enorme trut is het.
Toen volgden er wat grotere nee’s, met iets meer zelfverzekerdheid, iets meer overtuiging. Nee, helaas, dat gaat niet lukken. Op die nee’s volgde al een iets beter gevoel. Zoals een echt lekkere tongzoen je onverwachts kan doen herinneren aan hoe een orgasme ook al weer voelt. Het is lekker, maar het is nog geen euforie. En je wilt meer.
NEE, NEE, DUIZENDMAAL NEE
Nee zeggen werkt verslavend. “NEE, NEE, DUIZENDMAAL NEE”, aldus mijn innerlijke duivelskind. Maar je gaat op een gegeven moment het ja zeggen missen. Je grenzen aan kunnen geven is misschien wel een van de moeilijkste dingen die er is. Voor iedereen, voor vrouwen misschien nog wel des te meer en voor mij als overgevoelige huilbaby al helemaal.
Maar de magie zit in ja zeggen. Ja op de liefde, de vriendschappen, de kansen, de mogelijkheden, de avonturen. Ik wens jullie in Groningen minder gasboringen, meer ESNS en dezelfde hoeveelheid liefde als de rest van het land (ja, zelfs Limburg). Het gaat u goed.
We gaan je missen Lisa! Ja, DATmag <3
