Je moet er niet te lang bij stilstaan; tijd. Dat de aardbol al meer dan tweeduizend jaar bestaat en ooit zal vergaan is een gedachte die niet in mijn brein past. Het is teveel, te groots, te machteloos en te existentieel om lang bij stil te staan.
Voor mijn gemoedsrust bekijk ik het leven in behapbare stukken en het liefst vooruit. Terugblikken is soms goed, maar blijven hangen in het verleden kan gevaarlijk zijn. Niet-afgeronde verwikkelingen laat ik zo veel mogelijk achter in 2017.
Die ene jongen, de onuitgevoerde plannen, de verloren hoop en de mislukte pogingen tot van alles. Ze behoren nu tot het verleden. Dat lijkt makkelijk; lekker in het nieuwe jaar je eigen lei schoonwassen alsof er niets gebeurd is, maar het is moeilijker dan je denkt.
Vroeger ging mijn moeder nog wel eens door mijn vuilniszakken en viste daar foto’s en kleren uit, die ik niet meer leuk vond. Dan was ik er klaar mee en wilde ik het ook drastisch afsluiten. Weg ermee, de prullenbak in. Toedeloe en tot nooit meer ziens!
Sinds ik vorig jaar ben ingestort, werd ik gedwongen stil te staan bij mijn gewoontes, de oorzaken en gevolgen ervan en de keuze die ik heb om dingen anders aan te pakken. Doodeng. Lekker vluchten in ontkenning is er niet meer bij.
Wel leer ik los te laten. Er bij stil te staan. De pijn, de schaamte, het geluk ‘ervaren’, zoals dat zo mooi heet in de zelfhulp-ellende. En natuurlijk gewoon maar doorgaan. Ook als het niet af voelt en ik eigenlijk meer wil, maar dat niet gaat. In 2017 kostte me dit nog alle moeite van de wereld.
Stug bijtte ik me aan alles vast wat maar enigszins goed voelde. Ook al voelde dat dan weer heel slecht. Alles moest en zou goed komen. Ik bokste me helemaal het apenzweet tegen teleurstelling om er achter te komen dat het onvermijdelijk is. Je hebt gewoon te weinige energie en te weinig tijd, die je beter kunt steken in dingen die wél werken. Of mensen die wél hun best willen doen.
In 2018 moet alles anders. Nee, wacht, in 2018 moet helemaal niets. Behalve een beetje vooruitgang.
