Onze hoofdredacteur Teo is op vakantie. En aangezien het een dikke workaholic is, hebben we hem verboden zijn laptop mee te nemen. Toch kon de beste boy het niet laten. Dekmantel Selectors was gewoon te mooi.
Ik heb gefaald. Werken tijdens vakantie? Ja, dat ook nog eens. En mijn winning streak van ruim zes maanden niet drinken verbroken door zes blikken pils aan te nemen van Dekmantel. Zonder twijfel ook.
Legendarische set Solar & Joy Orbison
Alle vocht is welkom tijdens de dik zeven uur durende set van Solar en Joy Orbison op de laatste dag van Dekmantel Selectors in het Kroatische Tisno. Want wanneer je vooraan staat, sta je vooraan. Dan ga je geen drankjes meer halen, maar biets je van de buurman. Pissen? Ha! Dansen tot je alles uitzweet.
Gelukkig heeft pal voor de dj-booth staan ook zijn voordelen. Zo krijg je met een blik van verstandhouding bier en friet aangereikt door Solar, Joy Orbison en de organisatie. Alles om de dansmarathon te doorstaan.
Officieel draaien de twee bazen tot drie uur. De afsluiter van een fantastisch festival aan de Dalmatische kust. Maar het tweetal gaat al vroeg de onderhandelingen aan met Dekmantel.
Onderhandelingen
Eerst zie ik ze gebaren maken naar de organisatie. Drie vingers worden vier. Vier veranderen al snel in vijf. Ik kijk op mijn telefoon, het is slechts half drie. Stiekem hoop ik dat ze vijf minuten bedoelen, maar helaas.
Niet dat de set suckt. Hell no, het is fantastisch! Joy Orbison draait keiharde bubbling afgewisseld door dikke dub en techno. Solar slingert op zijn beurt rauwe grooves en golden oldies naar ons hoofd. Het is te mooi om te missen. Vooral wanneer Joy O’ om vier uur besluit af te haken en heldin Mozhgan het van hem overneemt.
Op conditie
“Buddy, you’ve been dancing here for what? Five hours, six maybe!” Een jongen van de organisatie, die later zakelijk leider Matthijs Theben Terville blijkt te zijn, geeft me een bro-hug. Mijn vriendin en ik kijken elkaar tevreden aan. Zo, die hebben we even op conditie gepakt.
Met drie redbulls, een liter water en de zes blikjes pils is het gelukt. En nee, geen ander snoepgoed. Wel een pakje peuken. Lekker.
Dekmantel Selectors
Voor degene die zich nu afvraagt waar ik het in hemelsnaam over heb: Dekmantel Selectors is een festival georganiseerd door, inderdaad, hoe kan het ook anders, Dekmantel. Een team dat staat voor een vooruitstrevende muzieksmaak. Evenementen die goede grooves beloven en deze ervaring waarmaken.
Het festival in Tisno is hier geen uitzondering op. In tegendeel zelfs. Vijf dagen lang toeven we in een pittoresk kustplaatsje aan de Adriatische zee. The Garden Resort is overdag het festivalterrein, ’s nachts verkast de boel naar openluchtclub Barbarella’s. Het is allemaal wat rough around the edges.
Niet omdat het moet, maar omdat het kan
Geen bombastisch opgetuigde podia, geen geouwehoer over duurzaamheid en andere bullshit. Nee. Gewoon van ’s middags vroeg tot in het ochtendgloren vette muziek. Van disco, funk en italo tot aan techno en electro.
Alles door elkaar, niet omdat het moet, maar omdat het kan. Mijn hart slaat meerdere malen over van geluk. Correctie. Ik begeef me in een muzikaal paradijs waarvan ik hiervoor hooguit had kunnen dromen.
Valse start
Wanneer we een dag van tevoren landen in Split, drukt mijn vriendin een facebookbericht onder mijn neus. Pre-party bij The Garden betekent in alle rust het terrein verkennen. Helaas, de bar heeft onder andere geen lime meer en geen Cola Light. Bummer voor een non-alcoholist als ik.
Gezeik op Facebook dat de bbq niet gratis is. Come on guys wat dacht je nou zelf? Stelletje Britse butjes. Dat de dikke Funktionspeakers bij de Beach Bar kraken in de sub vind ik persoonlijk erger, maar dat is binnen 24 uur verleden tijd.
Rabih Beaini
De line-up maakt al die kleine oneffenheden niet alleen goed, maar doet me zelfs vergeten waarom ik ook alweer zo nodig lightdrankjes wil. Fuck the carbs, ik dans alles er uit. Toch springen een paar momenten extra boven alles uit. Zoals mijn, vanaf nu all time favorite, Rabih Beaini. Wat een baas.
Op de Voodoo Stage weet deze man op dag vier een set neer te klappen die me in hogere sferen doet verkeren. Hij mixt Arabische gezang met darbuka beats, die overlopen in acid en weer uitkomen op nomadische tribal grooves. Kneitertje nuchter word ik er megalijp van. Mijn absolute nummer één van dit festival.
‘Onze stage’
Over hoogtepuntjes gesproken. Overdag op het strand knallen de funkbeats je om de oren. Sadar Bahar en Boye bijten op dag één de spits af. BAM! Ik ben gelijk verkocht. Lekker dutten aan de waterkant is er niet bij. Elke track doet me bouncen. Rechtop zitten, luisteren, genieten en op de baslijntjes headbangen.
Interstellar Funk trekt ’s avonds bij de Voodoo Stage – wat we vanaf de eerste dag benoemen tot ‘onze’ stage – de grooves zo hard uit elkaar, dat ik alleen maar kan denken: wow, hier zou Dimebag Darrell trots op zijn. Helena Hauff dondert er vervolgens op Slayer-achtige wijze overheen.
Barbarella’s
Dag drie staat met uitroeptekens in onze agenda. I-F! Het is de voornaamste reden voor onze dag/nachttickets. De beste man blijkt echter een voedselvergiftiging te hebben. Nooooooo! Toch nog afgereisd naar Barbarella’s. Want als I-F had moeten draaien, dan zijn de dj’s daarvoor ook onze cup of tea.
Inderdaad. Suzanne Kraft en koning van diversiteit Optimo werken toe naar hitjesmachine Young Marco. In tegenstelling tot zijn set de volgende dag, die verbleekt tegenover breakbeatheld Ben UFO, weet Young Marco mij te verbazen. Stilstaan is er niet bij.
Hij maakt zich zelfs een beetje onsterflijk door Aphex Twins’ Windowlicker aan het einde van zijn set er keihard in te pompen. En dat in een set waar Bronski Beat’s Small Town Boy ook voorbij komt. Fijn.
Dekmantel Selectors bedankt
De acts die ik hier benoem, zijn slechts een fractie van de toffe artiesten die ik heb gezien. Eerlijk is eerlijk: bij elke stage heb ik met plezier gedanst en me laten verrassen. Uitzonderlijk. Dat doen weinigen dit festival na.
Zo Dekmantel, wat hebben jullie het begin van mijn vakantie gemaakt. Met zeurende pijn in mijn knieën, als herinnering aan een geniale belevenis van begin tot einde, kijk ik terug op een vijfdaagse die ik zonder twijfel opnieuw onderneem. Ik kom volgend jaar weer. In de woorden van mijn all-time held: I’ll be back!
