Volgende week staat het lekkerste festival van Leeuwarden op het menu. We kunnen natuurlijk reportages over Welcome to the Village maken, maar dit jaar besloten we het anders te doen. Onze Goldflakes master Jasper ondervraagt festival-productie-eindbaas Rutger Smit naar de gouden hitjes van zijn ziel. Enjoy!
In 2009 maakte ik als kersverse student in Grunn een hele hoop nieuwe vrienden. Rutger was daar één van. Door een uit de hand gelopen grap (lees: “Episch-Wereldrecord-Waterpistolengevecht”) besloot deze groep gasten om, naast de alledaagse studenten-libi-ongein-dingen, evenementen te organiseren. In eerste instantie waren dat huisfeestjes in het huis waar Rutger woonde, of nou ja huis… Het was meer een bedompte kelder waar het water soms letterlijk tot aan je enkels stond.
Goldflakes Rutger Smit
Vervolgens zijn we het toen iets “professioneler” gaan aanpakken met zogenaamde ‘raves’ in de toenmalige Subsonic (#rip) en singer songwriter avonden voor de meer tere zieltjes onder ons. Na onze studie zijn sommigen van ons verder gegaan in de wereld van evenementen en festivals.
Rutger is daar een van, al staat hij tegenwoordig niet meer met zijn enkels in het water. Maar met zijn poten in de klei. Waar? Bijvoorbeeld bij de Groningse Drafbaan (shout out naar Bevrijdingsfestival). Je kunt hem tevens vinden bij de productie van andere festivals, zoals: Welcome to The Village en Eurosonic Noorderslag.
Want Rutger is niet meer die onbezonnen student die ik in 2009 leerde kennen. Hij is nu een van de gezichten achter de festivals. Je herkent hem zeer makkelijk aan zijn dikke rode baard. Daarom vroegen we aan deze festival-productie-eindbaas of hij, naast het bestellen van dranghekken, zijn zes gouden tracks met ons wilde delen. Zo geschiedde. Lees, luister, huiver en beleef de Goldflakes van Rutger Smit.
Michael Jackson – Thriller
Toen ik begon aan deze puzzel ben ik een afspeellijst gaan maken met mijn favo tracks. Leek mij wel zo makkelijk. Nou… Daar staan nu 50 songs in en daar luister ik de afgelopen weken elke dag naar terwijl ik ‘s nachts nog mailtjes aan het typen ben voor de evenementen waar ik aan werk. Dus geen goed plan. Toch ben ik gekomen tot een selectie en heb deze chronologisch aangepakt.
Vandaar dat Thriller mijn eerste keuze is. Als kleine jongen mocht ik mijn eerste CD uitzoeken. Ik weet niet meer hoe of waarom, maar mijn oog viel op Thriller (de CD). Ik heb die plaat helemaal kapot gedraaid. Nee, niet de fysieke CD niet natuurlijk, maar van het hoesje is niks meer over. Nog steeds neem ik hem graag mee op road trips. De eindspeech van Thriller door Vincent Price is nog steeds magisch.
Switchfoot – Dare You To Move
Kleine jongens groeien op en ik ging serieuzere muziek luisteren. Ook hierbij weet ik niet meer hoe ik op Switchfoot ooit gekomen ben (ligt misschien aan die studententijd met Jasper) maar toen ik Dare You To Move eenmaal hoorde in mijn pubertijd kon ik er niet meer om heen.
De grap is dat ik er pas veel later achter kwam dat Switchfoot een christ-rock band is. Maar ach, alle songs die op A Beautiful Letdown staan zijn een inspiratiebron voor elke 14 jarige die net aan de meisjes is begonnen.
Linkin Park ft. Motion Man & KutMasta Kurt – Enth E Nd
We maken even een sprongetje terug in de tijd. Nog voordat ik naar Switchfoot ging luisteren, was ik ooit op vakantie met de familie in Kopenhagen. Mijn broer en ik mochten wederom een CD uitzoeken. Dit keer viel de keuze op Linkin Park’s Hybrid Theory en Bomfunk MC’s In Stereo.
Uiteindelijk koos mijn broer voor Linkin Park en ik voor Bomfunk MC’s. Echter – zoals broeders wel vaker doen – wisselden we veel van CD’s en ben ik verknocht geraakt aan Linkin Park. Toen Reanimation uitkwam met de bijbehorende docu heb ik die weken achter elkaar geluisterd en gekeken.
Het leerde mij dat muziek maken meer was dan alleen gitaar spelen (wat ik destijds deed). Het maakte onderdeel uit van een cultuur. Een platform voor een groep om zich te kunnen uiten en een drager voor meer kunstvormen dan alleen muziek zelf. Heel diep.. Ja.. Maar het was ook gewoon tof.
Rue Royale – Even In The Darkness
Op Noorderzon – wat zowaar mijn “voortuin” was toen ik opgroeide – organiseerde Geert van der Velde van The Black Atlantic ooit containersessies op de Leliesingel. Een daarvan was van Rue Royale: een Brits/Amerikaans koppel die samen muziek maakten en daarmee de wereld af toerden.
Ik speelde in een bandje wat een beetje spaak liep door verhuizingen, maar de zangeres en ik kregen een relatie en wilde samen verder muziek maken. Een grotere inspiratiebron dan Rue Royale hadden wij dus niet.
Sinds we ze zagen op Noorderzon, zijn we aanwezig geweest bij elke show die ze in Groningen speelden. Het koppel herkende de fanboy en we raakten bevriend. Alleen vonden ze mijn naam nogal lastig, dus maakten ze er “Ruphert” van. Het is de beste en mooiste muziek wat je aan kan zetten bij elke romantische aangelegenheid. Just a hint!
Kings of Leon – Four Kicks
Ik zat op het Praedinius Gymnasium waar we een muziekkelder hadden. Een plek waar iedereen na schooltijd mocht komen muziek maken. Alles was daar: versterkers, gitaren, keyboards en zelfs een PC om demo’s op te nemen (mijn dank is nog altijd groot Wouter Offringa!).
Ik zat zo in het bovengenoemde bandje en een vriend van mij zat in een andere band genaamd Kicks for Hot Lips. In dat bandje (volg je me nog?) zat Troy Ionescu en die introduceerde me tot de Kings of Leon…
Nu zal iedereen vast denken aan de latere hitjes zoals Sex on Fire en Use Somebody. Echter – toen ik ze leerde kennen – hadden ze net twee platen uit en die zijn me een potje rock ‘n’ roll. Dat latere spul is ook wel grappig hoor, maar ik luister zeker nog elke week naar de twee oudste platen Youth and Young Manhoof en Aha Shake Heartbreak.
Bon Iver – 8 (Circle)
Dat verhaal over Linkin Park die mij liet zien hoe breed muziek kan zijn is voor mij – maar ik denk ook voor vele anderen – Bon Iver tegenwoordig. Het album 22, A Million is voor mij het album van dit decennium. Muzikaal gezien zeker, maar qua innovatie en ontdekking naar nieuwe muziekstijlen al helemaal.
Justin Vernon heeft zo’n grote drang naar het onbekende en dat vloeit door de hele plaat heen. Ik was anderhalf jaar terug op reis met mijn toenmalige vriendin. We waren op Gili Meno – een heel klein eilandje vlak boven Lombok in Indonesië. Een heerlijke plek met alleen overdag stroom en geen wifi in het hostel. De nieuwe plaat van Bon Iver kwam die week uit.
Ik heb uren in een kroegje gezeten, wachtend totdat ik via Spotify het hele album gedownload had. Toen ik eenmaal de gehele plaat geluisterd had, heb ik een avond lang alleen maar naar 8 (Circle) geluisterd. Het bezong alles waar ik toen op dat moment mee worstelde en gaf troost op een eiland ver weg van iedereen.
Meer = Meer
En ik weet dat dit wat ongewoon is.. Maar ik heb toch wel wat Honorable Mentions. Nou Rutger, dat is niet alleen ongewoon. We doen er ook gewoon niet aan. Oké, oké, mocht je ze allemaal willen weten, schiet me volgend weekend aan tijdens Welcome to the Village.
