Over een maand vier ik mijn vijfendertigste verjaardag. Stokoud voor velen, piepjong voor anderen. Toen ik nog een twintiger was, maakte ik graag vrijgezelle vrouwen van in de dertig belachelijk. Nu ben ik er zelf een.
Mensen met kinderen waren ouders en ouders vond ik per definitie saai. Nu zijn de meeste van mijn vrienden ouders. Toen was vijftien bier en zes shotjes een dinsdagavond, nu is het escapisme. Toen lagen de mannen voor het oprapen, nu moet ik de mannen oprapen. Toen was de toekomst nog iets waar je niet over na hoefde te denken, nu kan je het koste wat kost niet negeren.
Anti-rimpelcrème en uitvaartverzekeringen
Mijn spamfolder loopt over van de pensioenuitkeringen en uitvaarverzekeringen en negen van de tien YouTube-video’s begint met een advertentie voor anti-rimpelcrème. Ik heb jonge collega’s die glazig uit de ogen kijken als ik zeg dat ik op zoek ben naar de Drazic tot mijn Anita.
Ik heb stagiaires die geboren zijn in hetzelfde jaar dat ik mijn maagdelijkheid verloor. Als ik een willekeurig winkel in de Kalverstraat binnen ga, loop ik direct demonstratief met mijn vingers in mijn oren naar buiten omdat de muziek me te hard staat.
Wijsheid
Wijsheid komt met de jaren zeggen ze en dat is meestal waar. Alleen is het niet de diepzinnige wijsheid, die je dacht te verkrijgen. Het is meer wijsheid in de trant van: het leven is totale onzin, de sociale structuren zijn totale onzin, iedereen lult meestal totale onzin en alles wat je dacht dat belangrijk was, is in principe totale onzin.
Al dat gedoe over je zogenaamde carrière, bij elk feestje moeten zijn, over alles mee kunnen praten, de juiste mensen kennen. Het schuift langzaam aan naar beneden op je prioriteitenlijstje. Niet omdat je nu een zen-wezen bent, die boven dit soort materiële zaken staat, maar omdat je vet snel moe wordt.
Je komt er in principe achter, dat je niet kunt winnen in het leven zonder je ziel te verkopen of toch minstens een burn-out te doorstaan. Dus besluit je gewoonweg niet meer mee te spelen. Doei huisgenoten, hallo kat, hallo hoekbank voor mij alleen, hallo Netflix.
Volwassen
Vergis ouder worden overigens niet met volwassen worden. Volwassen worden, is een raar concept. Het is het tegenovergestelde van kinderachtig zijn en dat is gek gezien de negatieve bijklank die kinderachtig heeft. Kinderen bevatten vaak meer wijsheid in hoe te leven dan volwassenen. Het zijn nooit de kinderen die oorlogen beginnen.
Ik heb een hypotheek, dat is best volwassen. Maar al met al is het nog steeds maandelijks een bedrag dat ik moet op hoesten, zodat ik niet op straat hoef te leven. Niet veel anders dan de huur van je studenten-zeecontainer. Ik stampvoet ook nog als ik mijn zin niet krijg, alleen nu in de vorm van mooi geformuleerde, emotionele whatsapp-berichten met uitgekiend emoji-gebruik. Hartstikke kinderachtig.
‘Ik ben de oudste’-superioriteit
Ouder worden, werkt zeer louterend en ik raad het dan ook iedereen aan. Nu denk je misschien: ouder worden, dat gaat toch vanzelf? Klopt. Nóg zo een fantastisch voordeel van ouder worden, je hoeft er geen zak voor te doen.
Of je nu 24 uur per dag Mario Kart speelt op je oude Super Nintendo, of een veertigurige werkweek draait als consultant bij een grote multinational, je wordt sowieso ouder. Wat ook meteen betekent dat het geen verdienste is.
Dus gooi je ‘ik ben de oudste’-superioriteit maar uit het raam. Dat jouw ouders eerder seks hebben gehad, is niet per se iets waar jij beloond voor hoeft te worden, me dunkt. Tenzij je boven de 60 bent, dan verdien je alle respect van de wereld voor het überhaupt zo lang te hebben volgehouden. Daar zeg ik een welgemeend U tegen.
