De Kreeft is vers van de pers, het jonkie onder de journalisten op Kadepop. Dit is het verhaal achter zijn sugarcoated ontmaagding op het laatste festival van het seizoen. Hij heeft er zelfs geluidsfragmenten bij gemaakt. Vergeet ze niet aan te klikken voor de totale experience.
Kadepop 2016, het laatste festival van het seizoen en dat gewoon in Grunn. Moddervette bands op een industriële droomlocatie en zeldzaam mooi weer voor deze tijd van het jaar. Met schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik nog nooit op het Suikerunieterrein ben geweest.
Firsttimers
Over firsttimers gesproken, het is de eerste keer dat ik verslag doe van een festival. Broodjenuchter bovendien. En had ik al gezegd dat ik voor het eerst een interview met een artiest ga doen? Deze boy is ‘vers van de pers’ zou je kunnen stellen. Dit wordt een grote ontmaagding. Zonder bloeden, hoop ik.
Na het in ontvangst nemen van mijn perspas word ik een beetje onrustig. Rondkijkend begint me duidelijk te worden wat mijn missie is. Ik ga op zoek naar de ziel van Kadepop.
Kroonjuwelen
Ik heb vroegâh veel aan de rand gestaan bij de botsauto’s. Nooit zag ik wat ik zou zien bij de Hooghoudt stage. Een massa mensen draagt een besnorde jongeman enkel gehuld in een paar schoenen en een strak rood glimmend broekje op handen en dat bij een oude botsautoarena omgebouwd tot podium. Het is De Likt.
De Rasrotterdammers zijn vandaag heel even de Kings of the north die eenheid scheppen in het vreemdelingenlegioen van festivalgangers. De handen graaien onder begeleiding van vunzige beats naar de kroonjuwelen. Het legioen wil maar één ding. Dat broekje moet uit.
Ouwe rockers
Wild Romance doet wat met de Grunnigers. Vooraan staan de Die-hards. De ekte ekte. Rockabilly’s met strakke broeken en lederen laarzen en oude groepies die tijdens het optreden hun laatste oestrogeen de galmende zaal in sproeien. Ik hoor achter mij: Ze kunnen het nog he? Ja, ze kunnen het nog.
Ook My Baby weet het publiek te geven waarvoor ze gekomen zijn. De zaal verandert in een tribe met My baby als stamhoofd. Onder begeleiding van ritmische drums, zuigende wah-wah geluiden en de galmende stem van de bloedmooie zangeres raakt de zaal in extase. De band idem.
De Staat, De Likt, Rinus en Pé
De Staat was fantastisch. Dat heb ik gehoord van mensen die wel in de zaal pasten.
Tijdens de acts vang ik een paar keer een glimp op van de ziel van Kadepop. Ik zag haar in de graaiende handen van het legioen bij De Likt. Ik zag haar in de weerspiegeling van het bezwete bovenlichaam van de drummer van My Baby. En ik zag haar in het feest der herkenning op de gezichten van het publiek tijdens de uitvoering van plattelandsvrouwen 2.0 van Rinus en Pé.
De ziel van Kadepop: soundtrack
Dampende dertigers en vrolijke veertigers. Het zouden beide titels kunnen zijn van speciale edities in een Suske en Wiske reeks. Tieners en twintigers waren er ook, maar het festival lijkt een grote aantrekkingskracht te hebben op bovengenoemde categorieën.
We dumpen kleine Bas en Roos bij opa en oma en ruilen ze dit weekend in voor Bax en Rosé. Toch was er ook gezeik met kinderen.
Naarmate de dag vordert beginnen de biertjes hun werk te doen. Gelukkig heeft Kadepop er in het kader van verstandig drinken voor gezorgd dat de bar zo nu en dan onderbemand of defect is. Dat is toch best aardig.
De wc’s lijken het festival ook wat karakter te geven. Beter gezegd het gebrek aan wc’s. De lange wachtrijen drijven de dames naar de herentoiletten. De rij infiltrerende huisvrouwen zorgt voor heel wat plasangst bij de pisbakken.
Een wc-deur klapt open. Jos voelt zich thuis op het festival. Anders ga je niet met de deur open zitten schijten. Ondanks het vele gezwets dat daar uitgekraamd wordt denk ik ook hier heel even de ziel van Kadepop te zien. Een beetje liefde. Interactie tussen de festivalgangers.
Ontmaagding
Mijn eerste festival als persventje was fijn. Ik heb genoten en misbruik gemaakt van mijn perspas door ter plekke een rubriek ‘Vreten Raten’ te verzinnen. Met knikkende knieën nam ik een interview af met My Baby in een sfeervolle container verlicht door TL-buizen. Eerste keren zijn vaak niet om over naar huis te schrijven. Deze wel.
Mijn allerhoogste hoogtepuntje? Een uitleg van Teo Lazarov aan De Likt over wat een eierbal is. De Rotterdammers zaten met opgetrokken wenkbrauwen minutenlang te luisteren naar een vage omschrijving van een Groningse lekkernij. Ondanks dat hij ruim de tijd nam was het daarna nog steeds totaal onduidelijk. Lekker Teo.
Heb ik de ziel van Kadepop gevonden?
Het festival bestond uit een hoop heerlijke ingrediënten:
-Lokale helden
-Grote namen
-Een locatie waar je u tegen zegt
-Een urban-feeling en verzorgde aankleding
-Extra’s zoals een escaperoom en virtual reality films/games
-Hardwerkende vrijwilligers
Van deze ingrediënten is een lekker degelijk gerecht gemaakt. Kadepop. Het is een taart van een getalenteerde banketbakker, maar niet je oma’s appeltaart die net dat beetje extra’s heeft. Hoe dan ook, goed te vreetn.
Ontmaagd? Ja. Gebloed? Nee. Kadepop, thanks for being gentle!
