Elk jaar in november wordt het World Press Photo tentoonstelling opgezet in Groningen. Dat is even een iets serieuze toon tussen de vrolijke Sint Maarten, Nicolaas en Kerstmis taferelen door. Ik mocht bij de opening zijn van de 61ste editie. Een verzameling intrigerende portretten, documentaire series en nieuwsbeelden van 2017.
En daar sta je dan, in je decadente galajurkje een stuk veganistische doperwtenquiche weg te werken. Nippend van een glas champagne, terwijl om je heen foto’s hangen van de harde realiteit die de wereld te bieden heeft. Hongersnood, terrorisme, natuurrampen, oorlogsgeweld en ander leed is vertegenwoordigd in de beelden. Confronterend is het zeker wel.
World Press Photo
World Press Photo is een collectie van de beste journalistieke foto’s gemaakt door fotografen uit 125 verschillende landen wereldwijd. Voor verschillende categorieën worden de beste foto’s uitgekozen door een vakkundige jury.
Dit is niet mijn eerste keer dat ik deze indrukwekkende expositie bezoek. Elk jaar weer word ik opnieuw eventjes met mijn neus op de feiten gedrukt van zoveel ontroerende, bijzondere, mooie en ook pijnlijke verhalen die de fotografen vertellen met hun beelden.
Van de wereld
Ik krijg een rondleiding langs al deze foto’s en verhalen. Ik vergeet de champagne, de quiche en de galajurken om mij heen. Ondanks de feestelijke opening van dit evenement, ben ik eventjes in een andere wereld. De echte wereld.
De prachtige verhalen achter de foto’s zijn nog wel het mooist. Over vrouwen uit Zanzibar die leren zwemmen, een fotograaf die dagenlang aan het reizen is om bedreigde diersoorten vast te leggen op de gevoelige plaat. Een man die normaal gesproken feestende mensen fotografeert ineens belandt in het midden van een terroristische aanslag op een muziekfestival in LA.
Venezuela Crisis
En daar houdt het niet bij op. Zo zie ik slachtoffers van Boko Haram geportretteerd die op heldhaftige wijze wisten te vluchten. Een documentatie van een bijzondere football-game die meerdere dagen duurt waaraan honderden inwoners uit Ashbourne meedoen.
Hoewel alle verhalen bijzonder zijn kan er slechts één het meest bovenuit springen. De prijs World Press Photo of the Year gaat naar Venezuela Crisis. De fotograaf omschrijft het moment waarop hij de foto nam als een soort vuurbal die op hem afkwam. Uit een fotografeninstinct pakte hij zijn camera, niet wetende dat hij een brandend mens op de plaat had vastgelegd. Zo snel ging het. Dat leverde de hoofdfoto van dit artikel op. Heftig.
Kom eens van je reet af en bezoek die shit!
Na de nodige glazen champagne en hapjes verlaat ik de synagoge in de Folkingestraat. Het duizelt voor mijn ogen en dat komt zeker niet door de alcohol. World Press Photo 2018 heeft me aan het denken gezet.
Dus, als je nog niet van plan was om even een kijkje te nemen bij deze expositie, raad ik je aan om dat vooral wel te doen. De tentoonstelling loopt tot en met 12 december.
