De plaatselijke jeugd van Uithuizen is niet verwend als het gaat om vertier. Al kan je natuurlijk ook zeggen dat opgroeien in het noorden van de provincie Groningen een avontuur op zich is. Vorig jaar zomer vond een happening plaats in het lokale jongerencentrum. Een battle.
Gemoedelijkheid troef daar, op een minuut of twintig autorijden vanuit de stad. Dat een stuk of tien muzikale acts tijdens deze talentenjacht streden om een plek op het programma van Kadepop zorgde voor een gezellige drukte. En wat gezonde wedstrijdspanning onder de jonge muzikanten. Geen van de deelnemers was onsportief. Misschien kwam dat ook wel doordat bijna alle bands door zouden stromen naar Kadepop. Op een paar na. En je zou maar net buiten de boot vallen.
Wat me als jurylid het meest is bijgebleven, is hoe de afsluitende act er na een lange zomerse avond een potje van maakte. Een van de twee knapen zorgde voor een echte happening. Helaas voor hem niet in de positieve zin. Een beetje rock-’n-rollgedrag is geinig, maar hier werd de plank ernstig misgeslagen. Hij geloofde als enige heilig in wat hij deed. Op zich niets mis mee, maar enige zelfrelativering is vaak wel prettig.
Het werd zelfs zo erg dat er een nieuwe gitaar nodig was om de show tot een einde te kunnen brengen. Een toekijkende gitarist die al aan de beurt was geweest twijfelde niet en schoot te hulp. Hij leende zijn spiksplinternieuwe en dure gitaar uit en stond vervolgens met angst en beven toe te kijken, hopend dat zijn witte Gibson heel zou blijven. Dat gebeurde, gelukkig. De jongen van het sympathieke gebaar ging door naar Kadepop. De wat in de war lijkende gozer niet.
Niets zo charmant als aanstormend talent. Dat bleek een paar weken geleden opnieuw toen de finale van POPgroningen Talent Award werd gehouden. Een happening, nu in Stad. Ook hier, in Vera, een prima sfeertje. Als jury is het altijd zaak de uitspraak te vermijden dat het moeilijk is appels met peren te vergelijken. Een grotere dooddoener is er immers niet. Waar het om draait, is dat er uiteindelijk een winnaar uit de bus komt waar iedereen – organisatie, publiek én jury – blij van wordt. En hopelijk kunnen de overige finalisten een beetje tegen hun verlies.
Dat de opvolger van Vikings In Tibet, The Blind Roofers en Orange Skyline niet de meest originele muziek maakt, zal niemand tegenspreken. De frisse uitstraling, het spelplezier en de overgave waarmee de mannen op het podium staan, maakt alles goed. Rechtdoor powerrock zonder poespas. Het hart zit op de juiste plaats en ook daarmee kan je ver komen. Mooi ook hoe de zanger verticaal beweegt. En hey, daar heb je warempel die gitarist met zijn witte Gibson weer.
Met het winnen van de provinciale popprijs verdiende The Movement een plek op het Bevrijdingsfestival. Opnieuw een happening. Dat de mannen, afkomstig uit het noorden van de provincie, soundchecken met Ace Of Spades van Motörhead is verheugend. Terwijl tienduizenden bezoekers neerstrijken op het veld van de Drafbaan, mogen de local heroes op een veel knusser terrein optreden. Die kleinschaligheid is sowieso al wat sympathieker dan het volledig uit de hand gelopen fenomeen Bevrijdingsfestival als geheel. Goed, het is voor de massa bedoeld, maar wat een kwart eeuw geleden bescheiden begon is uitgegroeid tot een ratrace.
De provinciehoofdsteden proberen elkaar de loef af te steken in de strijd om het aantal bezoekers. Het lijkt er sterk op dat die bezoekersaantallen leidend zijn in het bepalen van het succes van een editie. Kennelijk vindt het grote publiek – lees tieners en twintigers – de massaliteit prima. Maar toch is het wachten op de eerste organisatie die zegt tot hier en niet verder. Of, nog liever, besluit met dezelfde financiële middelen meerdere kleinere festivals verspreid over een provincie op te zetten. Weg met de doorgeslagen massaliteit.
Foto header: Jasper Bolderdijk
Foto The Movement: Jan Westerhof
