Rooie Waas stond in Vera. DATmag móest daarbij zijn. Alleen al omdat niemand op de redactie ooit zulke muziek gehoord heeft. In een artikel van Peter van der Heide voor het DVHN lezen we “Rooie Waas: niet voor geestelijk luie mensen.” We (Thom en Freek) denken klaar te zijn voor de test.
De zaal is niet afgeladen. Sterker nog: er staat een handjevol dat zich klaarmaakt voor wat komen gaat. Een Hollander, een Fin en een Oostenrijker staan op het podium. Nee, geen mop. Rooie Waas is verre van een grap. Bloedserieus beginnen de mannen aan een set die ik niet snel zal vergeten.
Slik het maar
Tijdens het optreden krijg ik kortsluiting in mijn grijze massa. Mijn luie hersentjes zijn commerciële hapklare brokjes gewend. Rooie Waas is een exclusieve Franse stinkkaas die een uur lang door mijn strot wordt gedouwd. “Slik het maar” lijkt zanger Gijs Borstlap in mijn gezicht te hijgen.
Totaal overprikkeld rook ik buiten een sigaret. Ik kan niet wachten om het trio te vragen mij van een handleiding te voorzien. Eentje die richtlijnen geeft hoe deze ingewikkelde materie te verteren. In de backstage zitten de mannen van Rooie Waas uit te puffen. Ook ik ben kapot.
Irritante muziek
“Het is een beetje irritante muziek. Je moet er moeite voor doen om het leuk te vinden”, zegt de zanger, terwijl er een flinke borrel voor hem wordt ingeschonken. Als ik doorvraag of het wel de bedoeling is dat Rooie Waas leuk is, speelt hij de vraag door naar de Finse elektrobaas Mikael:
“Nou, leuk vinden hoeft niet. Genieten wel. Genieten van iets wat niet perse mooi is, maar irritant of oncomfortabel”. Ik ben opgelucht dat hij zelf met die termen over zijn muziek praat.
Ik leg de mannen van Rooie Waas uit dat ik de hele dag geschikte momenten heb proberen te vinden om Rooie Waas te luisteren. Mission Failed. Of ik het nu onder de douche luister, live zie of tijdens het schoonmaken opzet: het overprikkelt me, zeg ik.
“Haha! Je bent niks gewend” , lacht drummer Gerri. “Ik weet dat het niet heel toegankelijk is, maar het kan nog veel ingewikkelder. Ik kom uit de impro-wereld. Wij vinden repetitieve muziek juist ontzettend vermoeiend.”
“Ik gebruikte toch best vaak vierkwartsmaten. Kwamen jullie niet in de groove”, vraagt hij ons enigszins gepikeerd.
De drummer lijkt verbaasd dat we de muziek niet snappen. Ja, er zaten stukjes in waar de groove te voelen was. Maar nét als ik er in zat, werd ik in het ootje genomen door de band en sloeg het ritme om.
“Muziek heeft vele functies. Als band proberen we de meest inspirerende te vinden. Zie het als een kok die verschillende ingrediënten uitprobeert. Rooie Waas laat misschien een rare smaak achter in je mond, maar dat is omdat je het nog nooit geproefd hebt”, zegt zanger Gijs terwijl hij bewegingen van een chef-kok nabootst.
Die teksten zijn rrraarrr
Teksten als Denk om de buren en Het moet wel leuk blijven lijken zo uit de mond van je vervelende schoonmoeder te komen. Ze werken bevreemdend in combinatie met de heftige elektronische muziek. Gijs legt ons uit dat hij de teksten deels zelf bedenkt en deels uit gesprekken opvangt.
De zanger lijkt aangenaam verrast als ik uitleg dat het woord ‘raar’, tijdens het nummer met diezelfde titel, door herhaling zijn betekenis lijkt te verliezen. Juist daardoor krijgt het betekenis: niks is raar. “Dat is dus precies mijn bedoeling geweest”, bevestigt hij. Yes! Heb ik er toch íéts van begrepen.
En nou zijn de rollen omgedraaid
De band neemt het initiatief over: Thom en ik worden gevraagd naar onze mening over de muziek. Niet dwingend maar…jawel, redelijk dwingend. Thom zegt dat Rooie Waas wel een geheel is. Een kloppend plaatje. Maar wel eentje waar hij de ballen van snapt. Voor mij geldt hetzelfde.
Het liefst wil ik dat de mannen van Rooie Waas ons zeggen “we doen maar wat”. Maar de drie muzikanten zijn uiterst serieus over hetgeen ze creëren. Het moet voor hen frustrerend zijn dat schijnbaar weinig mensen de muziek begrijpen en waarderen.
“Je hebt een hoop wat officieel tof is”, zegt de drummer. “Doe je iets wat buiten het kader van ‘goede muziek’ valt, dan krijg je geen aandacht. Er zou meer ruimte en succes moeten zijn voor originele initiatieven. Wij zoeken het buiten de comfort zone. Dat is onze attitude”.
Lege handen
De klanken van The Cult of Dom Keller bereiken de backstage. “We willen nog even kijken bij die andere band”, zeggen ze. Prima, we nemen afscheid. Waar ik graag de backstage had verlaten met een ‘Rooie Waas Handleiding’, loop ik met lege handen weg.
De muziek snap ik nog steeds niet, maar de mensen erachter iets beter. Gedreven muzikanten die middels irritatie, bevreemding, humor en ritme mensen proberen te prikkelen en te voeden. Voedzaam is niet altijd lekker en muziek niet altijd leuk. Geestelijk lui ben ik niet. Misschien een beetje ongetraind.
Thuis plof ik neer op de bank. Muziek aan: Paul Kalkbrenner – Sky and Sand. Ik val onder de begeleiding van heerlijk repetitieve deuntjes als een blok in slaap.
