Kunstenaar Kasper van Hoek bekijkt de wereld door de ogen van een universeel deskundige. In zijn eerste column een portret van de fietsende Burgerman.
De man heeft een wielrenbroekje over zijn pantalon aan, als een ambtelijke superheld, laat ik hem Burgerman noemen. Hij wil mij rechts inhalen wanneer ik bij een kruispunt sta te wachten, raakt in volle vaart een stoepje en komt schuivend mijn gezichtsveld binnen. Piepend komt het verkeer tot stilstand.
Likken als een kat
De schade valt mee, maar je ziet aan alles dat hij het liefst als een kat zijn poten wil likken, alsof er niets aan de hand is. En dan misschien nog even verbaasd opkijken met zo’n blik van “waar kijken jullie naar, ik ben me gewoon aan het wassen, hoor”.
Maar Burgerman herpakt zich, staat op, zet zijn hybride overeind en stelt schuddend aan zijn aktetas vast dat de snelbinders alles goed op de plek hebben gehouden. Blij dat ik me niet om hem hoef te bekommeren fiets ik hem voorbij. Even later rij ik achter een man met een vuilniszak.
Vragen
Hij probeert de zak met gestrekte arm zo ver mogelijk van zich af te houden. Alsof er iets vies in zit. Aan de moeite die de man doet om de zak omhoog te houden is te zien dat deze het gewicht van vuilnis heeft. Maar zit er ook vuilnis in? Wie rijdt er nou honderden meters met zijn vuilnis door de stad?
Omdat hij de zak in zijn rechterhand heeft kan ik er in het voorbijgaan niet goed aan ruiken. Dus besluit ik me weer in te laten halen, maar net voordat ik mijn neus in de zak kan drukken slaat de man linksaf. Ik blijf alleen achter, alleen met mijn vragen.
Burgerman
Over vragen gesproken. Hoe zou het met Burgerman zijn? Had ik toch even moeten vragen of het goed met hem ging? Had hij mij maar even ingehaald, dan hoefde ik mij geen zorgen meer te maken. Terwijl ik denk aan gebroken polsen en sleutelbenen komt hij weer voorbij.
In zijn karakteristieke tempo slalomt hij tussen enkele fietsers door en rijdt bijna een oud vrouwtje van het zebrapad.
