Wist je dat de sector waaronder callcenters vallen als één na ongelukkigste staat in de ranglijst van econoom Paul Dolan? Wist je ook dat dit overeenkomt met de lijst die het CBS purbliceerde over banen met een hoge werkdruk?
Over lijstjes gesproken, mensen houden ervan om dingen daarin op te delen. Elk jaar weer worden er rond deze tijd door evenzoveel media –als mensen lijstjes gepubliceerd. Het internet barst er inmiddels van uit zijn voegen. Umberto Eco omschreef niet voor niets het internet als de moeder der lijstjes. Volgens hem zou je ons hele dagelijkse leven er in kunnen opdelen. Zo ook: muziek, boeken, films en andere kunstuitingen.
De gemene deler van deze reeksen is dat ze als ranglijst worden gepubliceerd. Neem bijvoorbeeld 3voor12’s ‘Song van het jaar’, of nog groter: de Top2000. Aan de hand van deze ‘canonisering’ wordt de kunstvorm muziek gereduceerd tot een topsport. Terwijl ik toch echt van mening ben dat kunst geen sport is, evenmin dat sport kunst is. De enige records die er worden gebroken zijn de verkoopcijfers van Adele en deze zijn over het algemeen meer marketingafhankelijk dan dat ze iets zeggen over de inhoud van haar songs. Als we op deze manier iets gaan kwalificeren als ‘de beste’ dan zegt dat dus alles over de extrinsieke waarde en slechts weinig tot niets over de intrinsieke waarde van muziek.
Dit verschijnsel zag ik dit jaar ook terugkomen in de Top2000 en met alle respect voor Lennon’s prachtige nummer. Maar als de verschrikkelijke aanslagen in Parijs er niet waren geweest, dan had Imagine waarschijnlijk niet bovenaan gestaan in die lijst. Ik bedoel daarmee te zeggen dat de Top2000 jaar in jaar uit dezelfde nummers is samengesteld qua top drie, terwijl je toch zou verwachten dat emotie en smaak aan tijd onderhevig kunnen zijn. Of zijn die nummers nu echt zo heilig?
Volgens mij zouden we het niet moeten hebben over een toplijst of ‘de beste,’ maar juist de favorieten en hierbij vooral het grote ‘waarom’ benoemen. Zodat we uitkomen op gesprekken en gedachten die over het intrinsieke gaan en niet zo zeer ons collectieve geheugen aanspreken.
Dit was voor mij een van de voornaamste redenen om eind 2014 te beginnen met de website Gold Flakes. Ik wilde dat artiesten zelf aan het woord kwamen. Om zo muziek weer een eigen gezicht te geven. Terug naar waar het thuis hoort; de kern, de emotie, de intrinsieke waarde van een kunstvorm. Verteld vanuit het perspectief van de artiest, de dwarsligger, de andersdenkende en bovenal de mens.
Geniet van de laatste dagen van dit jaar en een prachtig 2016 toegewenst!
P.s.
Ik zoek nog steeds een nieuwe boeker, praat met me tijdens Eurosonic.
P.p.s.
Wat mijn eigen lijstjes betreft, bovenaan de reeks goede voornemens staat een Master-opleiding. Tot zover de academisch geschoolde belmiep.
