Voor alles is er een eerste keer, zo ook de Goldflakes van een cultureel en creatief ondernemende stel in plaats van één persoon. Jasper Bosgraaf duikt in de platenkast van dit stel. Hij heeft slecht één missie: achter komen welke tracks ze diep in hun hart koesteren.
Toen ik afgelopen oktober een tijdje op het huis en de huiskat Foef van Lara en Marijn paste, kreeg ik (hetzij onbedoeld) een wel heel letterlijk kijkje in het leven van dit cultureel ondernemende stel. Ik vroeg me daarom het volgende eigenlijk af: hoe goed ken ik ze nu echt?
Marijn en Lara
Marijn ken ik bijvoorbeeld al een stuk langer dan Lara, doordat hij en ik dezelfde studie volgden en gezamenlijk met onze vriendengroep toen al evenementen organiseerden. Lara heb ik leren kennen door Marijn en de daarbij horende verhuizing toen ze gingen samenwonen. Wat betreft muziek, weet ik van Marijn dat zijn voorkeuren wat betreft genres uitgaan naar hard, rock, een beetje drum ’n bass en een beetje electro.
Van Lara weet ik eigenlijk een stuk minder wat haar hartje sneller doet kloppen en of er ook een rode draad te vinden valt in de liedjes die ze luistert. Bovendien weet ik ook niet of hun relatie van invloed is geweest op de voorkeur van één van beiden en of er tracks zijn die voor beiden refereren aan een moment in hun relatie.
Power koppel
Wat ik wel weet is dat beiden al een tijd in de weer zijn met festivals, muziek- en theatervoorstellingen en daarnaast behoorlijk hecht zijn als samenwerkend koppel. Iedereen die ze tegenkomt, als ze aan het werk zijn op hetzelfde festival, kan dat geloof ik wel beamen. Dit is iets dat ik oprecht bewonder, aangezien ik me goed kan voorstellen dat dit de lijn tussen privé en zakelijk nog wel eens diffuus kan maken.
Dus toen ik dus in oktober aan het oppassen was op huize Larinus, vroeg ik me af: waar ga je dan de balans vinden als cultureel ondernemend stel en hoe zorg je ervoor dat je bijvoorbeeld altijd op elkaar kan terugvallen?
Het zijn misschien niet de vragen waar antwoord op gegeven wordt in deze Goldflakes. Wel ben ik heel erg benieuwd naar de tracks die voor de één of voor beiden een betekenis hebben. Want zeg nou eerlijk, hoe vaak ga je culturele en creatieve strijders als stel tegenkomen? Maak daarom kennis met de Goldflakes van Lara van den Bergh en Marijn Nagel.
Marijn’s choice : The Rolling Stones – (I Can’t Get No) Satisfaction
Mijn eerste kennismaking met muziek kwam door mijn vaders liefde voor The Rolling Stones. Al zo’n beetje zijn hele muziek luisterende leven is hij fan van de Stones. Dit betekende dat ik dus al op jonge leeftijd in aanraking kwam met hun sound. Toen ik vier jaar oud was kon ik nummers als Satisfaction en Ruby Tuesday al meezingen, al zal er van de tekst niet veel geklopt hebben.
Op mijn zesde ging voor het eerst mee naar een concert van de Stones in De Kuip en op mijn tiende stond ik vooraan op de Drafbaan in het Stadspark alles mee te blèren. Dit nummer is voor mij dus nog altijd een classic.
Wolfmother – Dimension
Op mijn zeventiende ging ik voor het eerst naar een festival, Lowlands om precies te zijn. Ik had van tevoren een heel plan gemaakt wat ik allemaal wilde zien en Wolfmother stond op die lijst. Ze openden het festival in de Alpha. Toen ik op Lowlands rondliep, waande ik mij in een soort fantastische wereld en wist ik dat ik in mijn leven nog veel vaker naar festivals wilde gaan.
Deze ervaring heeft het zaadje geplant om iets in deze wereld te willen gaan doen. Bovendien zet ik de eerste plaat van Wolfmother nog steeds graag op als ik in de auto een lang stuk moet rijden. Met name ’s nachts op de snelweg is die plaat lekker om op door te karren.
Nirvana – About a Girl
Op een gegeven moment in mijn middelbare schooljaren besloot ik dat het tijd was om gitaar te leren spelen, zoals wel meer mensen hebben in die periode. Ik had het geluk dat mijn vader gitaar speelde en ik dus vrij makkelijk kon beginnen.
About a Girl was een van de eerste nummers die ik leerde spelen op mijn akoestische gitaar. Lekker makkelijk, maar nog steeds met erg veel gevoel gespeeld en gezongen.
Rise Against – Savior (Ghost Note Symphonies)
In dezelfde tijd dat ik naar Lowlands ging luisterde ik ook veel naar Rise Against. De jaren daarna minder, maar door Lara kwam ik weer in aanraking met deze band. Ik vind het altijd waanzinnig knap als je als punkband je nummers kan herschrijven tot een akoestische variant maar nog steeds dezelfde emotie over kan brengen. Dat vind ik met name bij dit nummer erg geslaagd.
Lara’s choice: Buena Vista Social Club – Chan Chan
Zodra ik dit nummer hoor krijg ik een kinderlijk warme ‘thuis ervaring’. Mijn moeder zette de cd van Buena Vista Social Club vaak op voordat er mensen kwamen eten en alles dus nog net wat lekkerder en gezelliger was.
Ik zie het kaarslicht, ruik het eten en voel de kleine spanning voordat de gasten er zijn en we nog even gewoon gezin zijn. Ook wanneer ik heimwee had, zette ik dit nummer op om me weer een beetje thuis en warm te voelen.
Dr. Lektroluv – Emolotion
Sinds het begin van mijn ‘techno/electro-uitgaansleven’ tot aan nu – een tijd waarin ik het ook heerlijk en voldoende vindt om op zaterdagavond kneuterig op de bank te zitten – heeft Dr. Lektroluv een grote rol gespeeld. Vooral met het nummer Emolotion. Meermalen heb ik bij zijn sets ‘de nacht van mijn leven’ gehad en mijn longen uit mijn lijf gedanst.
Voor mij tekent Dr. Lektroluv het begin van een periode waarin ik vaak in Simplon, een poppodium in Groningen, te vinden was. Een periode met veel feestjes, nieuwe vrienden en vrijheid. Nu komt de ‘Dokter’ gelukkig nog steeds wel een keer per jaar naar Simplon en heb ik weer de kans om even terug te gaan in de tijd.
Rise Against – Prayer of the Refugee
Ken je dat? Dat je als tiener dol was op een band, maar waar je je nu voor schaamt of niet meer snapt waarom dat je grote liefde was? Rise Against is voor mij het tegenovergestelde. Het is een band die maar raak blijft, die mijn gevoel blijft vertalen in muziek. Ik ontdekte Rise Against met het nummer Prayer of the Refugee toen ik veertien was.
Hun muziek gaf me de kans om even stil te staan, boos te worden, rust te vinden en alle ingewikkelde gevoelens die je als adolescent en volwassene te verduren krijgt een plek te geven. Ook nu, twaalf jaar later, heeft hun muziek hetzelfde effect op me. De plaat The Sufferer & the Witness, is de tweede plaat die ik ooit gekocht heb en nog steeds veel luister.
Two Feet – I Feel Like I’m Drowning
Normaal gesproken moet ik een nummer een paar keer horen voordat ik weet wat ik ervan vind. Maar toen ik dit nummer ontdekte door de onbegrijpelijk algoritmes van YouTube, die me altijd laten uitkomen bij Arctic Monkeys als ik maar lang genoeg luister, voelde ik de muziek gelijk door mijn hele lichaam. Wàt een chill nummer!
Het heeft daarna wel drie weken op repeat gestaan. Oké oké, naast een aantal andere nummers van Two Feet die ik tussendoor ook nog luisterde. Ondanks de sombere tekst, geeft dit nummer me zoveel power. Op een ochtend voor een zware of spannende werkdag zet ik deze track keihard op en heb ik het idee dat het allemaal wel goedkomt.
