Teddy’s Last Ride is een multi-disciplinair dans- en performance collectief uit Groningen. In de afgelopen twee jaar weten de Teddies het Noorden op z’n kop te zetten met producties als Take Care, Through the Valley en The Others. Tijdens Noorderzon gaat hun laatste pareltje in première: Killerwave.
Vakantietijd op DATkantoor staat voor festivals, zon, zee, strand en zo weinig mogelijk werken. Toch kriebelt het wanneer een bericht van Agnese Fiocchi in mijn inbox verschijnt. Iets in de trend van: “Blablabla, première Killerwave Noorderzon… Blablabla, Lara Harbers en Jorine Witte. Blablabla… Teddy’s Last Ride.” Voor ik het weet ben ik verdwaald in de Groningse wijk De Wijert op zoek naar de HQ van de Teddies.
Teddies HQ
“Teo, do you see a big building with Noorderpoort written on it?” Ik kijk wat rond. De straat waar ik beland ben staat vol met bomen, allemaal in bloei, gezellig – had eigenlijk geen idee dat De Wijert zo groen was – maar een schoolgebouw… “I see you! Just look across the street.” Een meisje in een tuinbroek en kort bruin haar zwaait naar me.
Aha! Hiding in plain site, de studio van Teddy’s Last Ride. Het gebouw van binnen is groot. In het midden van de zaal staat een soort mini dj-booth van waaruit Jonathan Bonny de ruimte vult met spacey geluiden. “Have a seat on the couch. It looks gross but it’s pretty clean, don’t worry! Koffie?” Agnese verdwijnt naar wat ik vermoed de keuken is.
Terwijl ik vol verbazing om me heen kijk, rent een jongen in een astronautenpakje naar me toe en geeft me een hand. “We have hazelnut latte if you like”, grijnst danser Manuel Kiros Paolini (Manu). Klinkt goed. “Just let me get out of this thing.” Hij wurmt zich behendig uit het witte pakje, trekt een jaren negentig trainingsjasje aan en rent achter Agnese aan. Mascotte hond Milan snuffelt wat aan me en gaat op de andere bank liggen.
Gezonde spanning
Na me een hazelnut latte te hebben voorgeschoteld, zit ik met Agnese en Manu op de bank. Hun enthousiasme camoufleert de vermoeide trekken op hun gezichten. Het is duidelijk dat hier hard gewerkt wordt. “I can’t sleep a few weeks prior to a new show”, zegt Manu en hij vouwt zijn handen op zijn schoot. Zijn paars gelakte nagels matchen zijn trainingsjack.
“I’m just so full of energy and ideas that I Iay in bed and my brains can’t turn off.” Dat Killerwave in première gaat op Noorderzon vinden de Teddies spannend. Het is een teken van waardering en erkenning vanuit een van de meest toonaangevende festivals op dat gebied in Europa.
Van familie naar familiebedrijf
Eerlijk is eerlijk, ik heb net zoveel verstand van theater als van onderwaterlassen. Maar dat blijkt al gauw geen probleem te zijn. Het is een zoektocht, iedere keer weer verzekeren ze me. Beide zijn hoogopgeleide performance artiesten die na een leerperiode in Poetic Disasters Club – een soort traineeship van Club Guy & Roni voor jonge artiesten – elkaar hebben gevonden en niet meer willen loslaten.
“In the beginning it was all so romantic. We had found each other and it felt like family right away”, lacht Manu. “But then reality came”, voegt Agnese toe. De groep moet leren ondernemen, want kunst maken is leuk, maar je moet het wel aan de man brengen. En hoe doe je dat? “We were so fortunate that Club Guy & Roni helped us. They gave us advice on how to turn our little family into a company.”
Of ze zich nu ook als ondernemers zien? Zeker wel, verzekeren ze me allebei. In twee jaar tijd heeft Teddy’s Last Ride goede contacten opgedaan met partijen als de Gemeente Groningen en organisaties als Noorderzon. Agnese heeft de rol aangenomen van creatief producent en probeert haar weg te vinden in een wereld van subsidies, socials en de media.
Teddy’s Last Ride
Ik ben heel benieuwd waar de naam van hun collectief vandaan komt. Mijn koosnaam binnen mijn familie is Teddy; in dat kader klinkt mijn last ride onheilspellend. “Your family calls you Teddy? You’re hired!”, zegt Manu. “You can start right away with the dishes in the kitchen”, grapt Agnese. Ja, ja, heel leuk, maar even on topic blijven.
“We had to have a name, right? So one night we got hammered and started putting random words on a board, trying to get a genius combination”, legt Agnese uit. “Well, that was quite a disaster in the end so we returned to the name of our final production as the Poetic Disasters Club which was called Teddy’s Last Ride”, vervolgt Manu.
“It’s a good name because most people have the same reaction as you… what does it mean? But at the same time it sounds kind of good. Besides that, it stands for transformation, a new beginning. After this production we decided to continue working with each other. So all those things combined made it the perfect name.”
Killerwave
Ondertussen is Jonathan Bonny bij ons aangeschoven. Hij en Manu zijn de acteurs, masterminds en producenten van Killerwave: een stuk over loslaten, afscheid nemen en verder gaan als een verrijkt persoon na een heftige transformatie. Daar heb je het woord weer: transformatie. Niet geheel onterecht, zegt Manu. Dit stuk spookte al een tijdje door zijn hoofd.
“When I originally started to develop the concept I wanted to make a piece about transformation – this was during the making of Through the Valley. A bit before the premier of that piece my mother got sick and she died. That switched my work around – talking about transformation – and this year was all about getting on my feet and pushing forward.” Hij pauzeert even en knikt kalm.
“So I decided to create something that is about this hopeful journey towards light. Saying goodbye is part of this, but I see it more like seeing someone after a long period of separation.” Dus het einde van een lange periode van onzekerheid, wanneer het licht zo helder schijnt dat je weet dat de uitgang van de tunnel onontkoombaar is? Het drietal knikt. Een zwaar onderwerp van zijn beste kant.
Jonathan Bonny
Jonathan Bonny is gastproducent bij Killerwave. Manu en Jonathan leren elkaar kennen tijdens een samenwerking tussen Club Guy & Roni en Slagwerk Den Haag. De componist deed bij de Hagenezen een soortgelijke internship als Manu bij de Groningers. Het klikt en niet alleen professioneel. Een samenwerking tussen de Teddies en Jonathan voelt goed en ze gaan aan de slag. Al verschilt de werkwijze van het tweetal enorm.
“When I make choices I think them through, so I know exactly why something happens”, zegt Jonathan. “Manu relies much more on instinct.” Ze moeten allebei even lachen. “But let’s get one thing clear”, zegt de producer serieus. “When it comes to choreography Manu is the person with the most experience, so I trust him completely. Even when I don’t see what he means right away. When it comes to sound, it is the other way around.” Hij valt even stil. “Trust is key.”
Sci-Fi
Het beeld van de astronaut is vanaf het begin af aan een ding in Killerwave. Manu ziet het als een manier om het verhaal van verdwaald zijn te vertellen. Wanneer je in de ruimte rondzweeft, ben je in een omgeving waar je niet thuishoort. Dat is eng, drukkend, onplezierig. Precies zoals je wereld ineens kan veranderen door omstandigheden buiten je controle en je opnieuw een manier van zijn moet ontdekken. Science-fiction is daarom een toepasselijk genre, vinden ze.
Samen met Jonathan kijken ze een shit oad aan sci-fi, als research om beter te begrijpen welke delen het genre opbouwen en welke ze kunnen gebruiken in hun productie. Of ze hiervoor al die hard fan waren van zulke onderwerpen? Ze knikken van nee. Het was een complete onderdompeling in een genre dat ze misschien onbewust in hun leven hebben gemeden.
“We watched everything”, zegt Jonathan. “Interstellar, whole seasons of Star Trek, you name it we’ve seen it.” Welke hem het meeste aanspreekt? Zonder twijfel: “Interstellar.” Mag ik een tip geven? “Sure!” Check Predator, it will blow your mind. Net als jullie voorstelling dat tijdens Noorderzon gaat doen. Zullen we nog snel wat foto’s schieten? “Yeah! Let’s do it in the spaceship.”
