Lisa Gritter is een Amsterdamse die het klappen van de zweep, genaamd cultureel ondernemerschap, als geen ander kent. Deze pittige tante is freelance promotor voor verschillende acts, marketeer bij Melkweg en een damn fine writer. Welkom in Lisa’s Wereld.
Altijd leuk als je gevraagd wordt iets te schrijven voor een site over ZZP’ers, voor gratis. Van je familie moet je het hebben zeg maar. Nu weet ik toevallig dat er best een hoop hele toffe sites zijn, zoals deze, waar hele enthousiaste mensen achter zitten, waar weinig tot geen geld aan wordt verdiend. Door niemand niet. Dus hier zijn we dan. Ik de ZZP’er die gratis schrijft, jij de lezer die gratis leest. Gelijke monniken, gelijke kappen.
ZZP-school
Ik mocht over van alles schrijven zeiden ze. Die vrijheid vind ik moeilijk. Het is juist die enorme wereld van mogelijkheden die ook mij even teveel werd. Want wat ze je niet vertellen op ZZP-school is: helemaal niks! Want die school bestaat dus niet. Ik begon maar gewoon. Bijna drie jaar geleden.
Ik had nog niks. Geen kantoor, geen klanten, een oude trage laptop en geen enkel idee van wat het inhield om je eigen bedrijf te runnen. Wat ik wel bleek te hebben, was een goed netwerk en een goede reputatie. De eerste opdrachten kwamen nog voor ik me bij de KVK had ingeschreven en die zijn eigenlijk nooit gestopt met binnen stromen.
24/7
De ene toffe band na het andere geweldige project volgde elkaar op en ineens was ik tachtig uur per week aan het werk. 24/7 bereikbaar, rennend van de ene show naar het andere festival, popzaal of theater.
Toen ik door de manager van een band werd gebeld vanuit Engeland, of ik binnen een uur de trein naar Rock Werchter kon pakken, want hij had toch liever dat ik er bij was als er pers werd gedaan, zei ik een familieweekend af en vertrok naar Werchter.
Verjaardagen van vrienden miste ik vanwege weer een show ergens in het land, een voorronde van het een en ander, een meeting, een persdag en ik zag vaker backstages dan mijn eigen woonkamer.
Kortsluiting
Op een gegeven moment was ik op. De tekenen waren er al eerder. Een paar weken voor ik letterlijk instortte, was ik bij mijn favoriete band die het voorprogramma van Biffy Clyro deed in TivoliVredenburg.
Na een kwartier voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen, had ik het gevoel dat ik geen adem meer kreeg en werd het wazig voor mijn ogen. Ik rende weg, de trein in, naar huis en liet met grote tegenzin de tourmanager weten dat ik er helaas vandoor was.
Gatverdamme kutmuziek
Dit klopte niet. Dit is wat ik deed, waar ik goed in was. Hier hoorde ik thuis. In zalen, bij concerten, tussen de muzikanten met een biertje in de hand. Met de pers praten, drankjes uitdelen, zorgen dat iedereen het naar z’n zin had.
Dit was mijn habitat, maar ineens trok ik het voor geen meter meer. Gatverdamme kutmuziek, schijtfestivals, tyfusplaten, rotmuzikanten, schreeuwde het door mijn hoofd.
Back in the saddle
Nu, een paar maanden later zijn de scheldwoorden er wel vanaf en begint de zin weer te komen. Toen ik laatst bij een band, waar een goede collega ZZP’er en perspromoter mee werkt, ging kijken, voelde ik het ineens weer.
Die jongens waren zo blij om daar te zijn, het publiek los te zien gaan op hun allereerste show in Amsterdam. Ineens wist ik weer wat ik zo godvergeten mooi vond aan mijn werk. De mannen! Neehee, de muziek natuurlijk.
Zo, nou lieve lezers. Nu weten jullie iets meer van mij en ik nog steeds helemaal niets van jullie. Gelukkig heeft het niemand een cent gekost.
