Als snotneus die net met de grote mensen mee komt kijken, schrijf ik de komende twee weken over zo veel mogelijk zooi. Niet letterlijk zooi hoor. Tenminste, het meeste niet. Afgelopen donderdag kregen we op DATkantoor een mail binnen over een perspresentatie van het NNT: De Poolse Bruid. Geen flauw idee.
Na wat kopieer- en plakwerk in Google bleek het een goed bekende film te zijn over een Poolse vrouw die op het Groningse platteland haar pooiers ontvlucht. Twintig jaar geleden ging de film in première. Ik was toen net mijn luchtwegen aan het ontwikkelen in moeders buik, dus logisch dat de titel me niets zegt.
Geboren Grunneger
Zo’n perspresentatie klinkt mij wel interessant in de oren. Ik houd van toneel en als geboren Grunneger spreekt het verhaal me aan. Blijkt die perspresentatie potdikke ergens midden in de weilanden te zijn.
Toen ik schreef ‘geboren Grunneger’ bedoelde ik eigenlijk geboren Stadjer. Mij zul je niet snel vinden tussen de koeien en hun mest. Maar goed, bij het meeste wat met Grunn van doen heeft gaat mijn hart sneller kloppen dus ik wil graag aanwezig zijn.
Fietsen is mij te ver en het openbaar vervoer biedt geen oplossing. “Dan mail je even met het NNT of je mag meerijden” oppert hoofdredacteur Thom. Na een paar mailtjes heen en weer mag ik mee met Eric Nederkoorn, redacteur bij Dagblad van het Noorden. Mijn eerste perspresentatie, best spannend, meeliften met een man die dit geintje waarschijnlijk al honderd keer heeft meegemaakt. Zin an!
Op pad met Eric
Wachtend voor DATkantoor zie ik een wit camperbusje aanrijden met een man achter het stuur. Ik had Eric echt even moeten googelen vanochtend… schiet het door mijn hoofd. Nu heb ik geen idee hoe hij er uitziet. Een vriendelijk ogende man stapt uit en loopt naar me toe. Goed, dat zou hem dus wel zijn. Na wat handen schudden stap ik in en rijden we weg.
Binnen een kwartier hebben we de stad achter ons gelaten en zie ik alleen nog groen. Al pratend over mijn stage, studie, vervolgstudie, vakanties in een camper en zijn kleinkinderen rijden we door kleine dorpjes heen. De boerderij, waar de perspresentatie plaatsvindt, blijkt onvindbaar.
Gelukkig is de redding nabij: een man met blindengeleidestok en hond wijst ons de juiste kant op. Hoe? Geen idee. Als we wegrijden roept hij nog iets over de bevings die de boerderij tot ‘een oud zooitje’ hebben gebibberd. Dat oude zooitje blijkt wel mooi een passend decor voor De Poolse Bruid.
Lekker socializen
Bij boerderij ‘De Haver’ in Onderdendam staat al meer pers klaar. Eric kent iedereen en kletst al snel met een stuk of drie man. Omdat ik niet als een of ander schoothondje achter hem aan wil dartelen, loop ik eerst naar de koffietafel en schenk een kopje in. Met mijn jurkje en laklaarzen pas ik niet helemaal in de setting van het boerenleven.
Vluchtig werp ik een blik op mijn telefoon. Een appje van Thom: “Stel dat je nou helemaal geen idee hebt wat je moet doen, dan kun je me bellen!”. Nee Floor, denk ik in mezelf, gewoon socializen. Met mijn koffie in de hand beweeg ik me tussen wat mensen door.
Ik schud wat handen en raak aan de praat met Petra van der Meer. Als hoofd communicatie van het Groninger Landschap weet zij me meer te vertellen over de boerderij en de aardbevingen die er hebben plaatsgevonden.
Een bijzondere header
De boerderij is, uh, groot. Meer kan ik er als Stadjer niet over kwijt. Zeker een unieke setting voor een toneelstuk, want De Poolse Bruid zal hier in juni plaatsvinden. Leuk extraatje: de heerlijke mestgeur die het decor siert.
Tussen de pers loopt een oud mannetje met een sigaar in de bek wat te dwalen. Hoort dit bij het stuk vraag ik Petra, maar zij weet het ook niet. Een praatje wordt gehouden en een lintje wordt doorgeknipt. Daar was ik even niet op berekend, dus net iets te laat pak ik mijn telefoon erbij om een foto te maken. Too late, het lint is al geknipt. Dat gaat een bijzondere header opleveren. Lekker Floor!
In De Haver staan twee tafels met wat bloemen in een vaas. Een boekenplank, lampen en wat mysterieuze kleine kastjes laten de oude schuur op een woonkamer lijken. Lotte Dunselman, die de rol van Poolse bruid op zich heeft genomen, legt uit dat het decor nog niet vast staat. De boerderij heeft veel deuren en kleine kamertjes. Dat biedt veel mogelijkheden, dus er wordt nog gekeken naar de beste compositie.
Kak
Binnen speelt een man een lied op zijn gitaar. Ik heb me buiten kort aan hem voorgesteld waarna ik slightly awkward in stilte naast hem bleef staan, niet wetend wat te zeggen. Shit… dit is natuurlijk Bert Hadders, die de muziek verzorgt tijdens de voorstelling. Daar had ik best mee kunnen kletsen. Terwijl hij wat heen en weer loopt, kijkend naar de vele camera’s, staat hij per ongeluk in een koeienvlaai. Kak. Tja, typisch. Dat is natuurlijk part of the experience.
Vervolgens is het aan Lotte om een beeld te schetsen over het stuk. Ze neemt ons mee naar een van de eerste scenes. Terwijl de film ontzettend weinig tekst bevat weet scriptschrijver Jibbe Willems die stilte met wijze woorden weer te geven.
“Haar dijen plakken, haar dijen plakken van…van bloed…van…niet aan denken, niet denken, rennen. Ze rent. Asfalt wordt aarde, voeten zinken steeds dieper weg in de zeeklei van de aangeslibde akkers. Natrium licht wordt nachtzwart, wordt schemerlicht. Vormen keren in de wereld terug, die met elke stap leger lijkt. Ze struikelt door de kromme sloten, ontwijkt de boerderijen die als waarschuwingsbakens in het hoge landschap staan. Weet niet waar vriend, waar vijand woont.”
Iedereen zit vol interesse naar Lotte te luisteren. Soms flitst er een camera. Als ze klaar is, volgt er een applaus en kunnen we vragen stellen. Bijna alle vragen die ik heb voorbereid zijn tijdens de presentatie al beantwoord, dus ik blijf wijselijk stil.
Fuck it
Wat hulpeloos zoek ik naar Eric, maar die is een interview aan het afnemen bij Bert. Ondertussen zijn de acteurs alle verborgen plekken van de boerderij aan het ontdekken. Dat lijkt me leuk, dus ik sluit me aan. Een beetje ronddwalend in de boerderij vermaak ik me wel. Na wat koeienstallen gezien te hebben is Eric klaar met zijn gesprek. We stappen in zijn bus en rijden terug naar DATkantoor.
Dit keer is de weg makkelijker te vinden. Al denkend over mijn eerste perspresentatie kijk ik uit het raam naar alle weilanden. Van te voren was ik best een beetje zenuwachtig maar met een grote ‘Fuck it’ mentaliteit kom ik altijd het verst. Fuck it, gewoon meerijden met deze vent, Fuck it, gewoon praatjes maken met deze onbekenden, Fuck it, gewoon doen alsof ik dit al eeuwen doe.
De Poolse Bruid
Ohja, De Poolse Bruid dus. Ik zal het verhaal eens uitleggen. Het is best een goud stuk. Een Poolse vrouw ontkomt op het Groningse platteland aan haar Nederlandse pooiers. Ze komt terecht op de boerderij van een stugge boer die haar in huus neemt. Ze maakt schoon, kookt en houdt hem gezelschap. De twee leren elkaar steeds beter kennen en vinden elkaar wel laif, ja. Ondertussen willen die pooiers natuurlijk hun wicht terug, waardoor het verhaal nog best een beetje spannend wordt.
Nog geen half uur heb ik op Grunningse platteland gestaan. Wel veel indrukken opgedaan. Ik ben enthousiast en wil kaarten voor de voorstelling in juni. Het verhaal op zich is al bruut, voeg daar goede acteurs en een echte set aan toe en mij heb je.
De Poolse Bruid gaat in de zomer van 2019 in première bij het rijksmonument ‘boerderij De Haver’ in Onderdendam. Net even iets anders dan de Stadsschouwburg. Tegen die tijd zal de route beter zijn aangegeven gok ik, maar mocht dit niet baten kan je altijd op zoek naar een blind mannetje die de weg feilloos weet aan te wijzen.
Tip voor alle jongs en wichten die komen: kijk uit voor kak. Moi!
