Drie dagen lang staat Groningen in het teken van de Europese muziekindustrie. Een soort van marktplaats waar je lekker kunt handelen, handjeklappen en netwerken. Teo loopt een avondje mee tijdens het bands scouten op Eurosonic met Peter Reen, programmeur bij onder andere Explore the North, Oerol en Welcome tot the Village.
Het wolkendek boven Groningen zorgt voor een lichtgrijze gloed over de natte straten. Het regent in intervallen. Iedere keer dat ik denk aan te voelen wanneer ik me buiten kan begeven, plenst er weer een bak water uit de hemel.
Op pad met Peter Reen
M’n telefoon gaat over. Een appje van programmeur Peter Reen. Of we in plaats van bij Stadsschouwburg toch voor Grand Theatre kunnen afspreken. Dat is beter voor de route die we door nieuwe bandjesland gaan nemen. Ik kijk naar buiten. Yup, dit is het moment om te gaan.
“Leuk dat je een avondje meeloopt bands scouten. Ik heb een vrij strak programma, dus we zijn veel onderweg.” Geen probleem. Dit is de kans om eindelijk te zien hoe een professional te werk gaat tijdens het festival dat eigenlijk niet voor het grote publiek, maar voor de business in het leven is geroepen.
Bandjesjacht
Eerste stop is Grand Theatre. De act Glowie staat al te spelen. Het valt me meteen op dat de DJ een koptelefoon op heeft met duivelshoorntjes. De gadget geeft licht en verandert bij elk nummer van kleur. Ik wijs Peter erop. “Leuk. Alleen jammer dat de toetsenist en de drummer in hun normale kloffie op het podium staan. Dat doet de aandacht die zangeres en DJ besteden aan uitstraling en image weer teniet.” Is dit een interessante acts voor jou om te boeken? “Niet echt. Kom we gaan.”
Buiten steekt een ijzige wind op. De regendruppels veranderen van mot naar bijna hagel. Peters lange baard steekt vanonder zijn rode capuchon uit. Hij lijkt net een ontdekkingsreiziger, of een jager, klaar voor een poolexpeditie. Vervang Groningen door de Taiga, onze fietsen door hengsten en we zijn net twee Mongoolse hunters die van yurt naar yurt gaan door het ijzige landschap genaamd Eurosonic.
De marathon genaamd Eurosonic
Voor programmeurs is dit showcasefestival een soort van marathon. Zoveel mogelijk acts in zo’n kort mogelijke tijd zien. Want al klinkt het op plaat goed het is de liveshow waar het om gaat. Lekker chill bandjes kijken, is er niet bij.
Dit is keihard werken. “En vroeg beginnen, want iedereen gaat om een uurtje of acht even eten. Dit is onze kans om de drukte voor te zijn. Rond half tien kom je bij de sommige bands al niet meer binnen”, legt Peter me uit.
Strategisch shows checken
Hij heeft samen met medeprogrammeur Peter Dijkstra een aardig goede tactiek ontwikkeld om op een zo efficiënt mogelijke manier zoveel mogelijk bands te zien. Het is een appgroep met allemaal bevriende muziekkenners die op het festival aanwezig zijn en net als beide Peters van locatie naar locatie hollen.
“Je schrijft na het zien van een act een korte review van 140 tekens. Als we daarna nog twijfelen over de band dan moeten we het later in het jaar zelf nog een keer live zien”, zegt Peter terwijl we Vindicat binnenlopen. Binnen speelt Be Charlotte een dame die er uitziet als een futuristische Janis Joplin. Ik probeer me in te beelden hoe een programmeur naar zo’n act luistert en kijkt.
Be Charlotte
Na een paar minuten geef ik het op. Be Charlotte klinkt voor mijn gevoel rommelig en mijn onderbuik gevoel zegt ‘nee’. Peter denkt er anders over. “Jammer dat deze zaal zo’n kut geluid heeft. De drums zijn te overheersend, maar ik hoor het hier echt wel. Ze zong net de hele zaal stil met een a-cappela nummer. En dat is knap.”
We moeten door. Buiten denkt de programmeur even na. Met zijn telefoon in aanslag scrolt hij door de lange lijst met acts die nog op het programma staan. “Wat is de kortste weg naar O’Caellaigh Irish Pub? Dat is onze volgende stop.” Ik probeer zo snel mogelijk een mentale route uit te stippelen. Een koude bries bevriest zowat mijn voorhoofd. Denk, denk, denk, Teo. Die kant op!
Peter en de ninja verdwijntruc
Keiharde vunzige noiserock doet de ramen van de kroeg trillen. Binnen is het stampvol. Ik ben Peter gelijk kwijt. Geen probleem, want The Sweet Release of Death is een top act waar ik zo de hele avond naar kan luisteren.
Van achterin de pub vang ik opeens een starende blik op. Daar is Peter! Hoe in hemelsnaam is het deze grote gast gelukt om door de menigte helemaal bij de bar te komen? Hij wenkt me met zijn hoofd. We moeten weer.
Uit interesse blijf ik staan om te zien hoe hij nu naar voren gaat komen, maar ook nu ben ik hem kwijt. De deur achter me gaat open en de lange baard verraad mijn metgezel. “Ik ben via de achterdeur gegaan.” Aha, ik dacht even dat je en ninja was.
Bierpauze
We fietsen van locatie naar locatie, maar zoals de programmeur al heeft voorspeld, is het na half tien bijna onmogelijk om nog ergens makkelijk binnen te komen. Rijen variëren van een paar mensen tot groepen die als sardientjes in een blik samengeperst nauwelijks vooruitkomen. “In rijen staan, daar doe ik niet aan. Zonde van de tijd. Dan kun je beter je verlies nemen en naar de volgende act gaan.”
Zo gezegd zo gedaan. Na enkele rijen te hebben gemeden, blijkt er een halfuur pauze te zijn ontstaan totdat we in Vera bij de volgende act terecht kunnen. Peter parkeert zijn fiets voor de Oosterstraat 52 vlak naast Vera. Het pand van ict-bedrijf I.Turn.IT is gedurende Eurosonic omgetoverd tot uitvalbasis van Welcome to the Village en Chordify. De programmeur kijkt me met een vrolijk lachje aan. “Tijd voor bier!”
Luisteren met het oor van een programmeur
Binnen is het vol met de Friese delegatie aan muziekliefhebbers, artiesten en bobo’s. We proosten op een tot zover goede bandjesjacht en ik wil toch echt heel graag weten waar Peter nu precies op let tijdens het scouten van acts. “Ik heb gewoon de hele lijst met acts in alle rust doorgenomen. Vooraf had ik me al aardig ingelezen. Nu is het een kwestie van nagaan of een act daadwerkelijk zo goed is als ik denk.”
“Bovendien zijn er verschillende belangen die je moet behartigen. Zo moet het natuurlijk wel in de smaak vallen bij het publiek van het festival waar je het voor boekt. Ieder festival heeft z’n eigen signatuur. Uiteindelijk speelt de prijs bij het booken van de act natuurlijk ook een rol.” En eigen smaak? “Het gaat niet om wat ik wil, maar of het past in het concept; de programmalijnen die we voor bijvoorbeeld Welcome tot the Village hebben uitgezet. Ik programmeer uiteindelijk toch voor het publiek.”
Na binnen een paar uur meer dan een dozijn bands te hebben gecheckt, eindigen we in de Groninger Forum. De Britse act Seramic treedt op en ik kijk mijn ogen uit hoe de frontman zijn achtergrondzangeressen gebruikt als een soort van sampler terwijl hijzelf als een maniak eerst allemaal zanglijntjes toevoegt, dan weer een stukje toetsen door de zaal heen slingert en vervolgens de boel aftopt met een rauw gitaarsolootje.
Aan al het goede komt een eind
Wanneer ik me omdraai om iets tegen Peter te zeggen, zie ik dat ‘andere Peter’ (Dijkstra) zich even bij ons heeft gevoegd. Net terug van een roadtrip in de USA moet hij gelijk aan de bak. Trek je het een beetje? “Ja hoor. Zeker!” Wat is de tofste act die je vanavond hebt gezien? “Vanavond? Martin Kohlstedt zonder twijfel.”
Peter wendt zich tot andere Peter. Ze bespreken snel wat en Dijkstra gaat weer door. Ik kijk op mijn horloge. Middernacht, tijd om afscheid te nemen van mijn gids door professioneel Eurosonicland. We schudden elkaar de hand. Hij blijft nog even, want de lijst met bandjes scout zichzelf niet.
Dit artikel verscheen eerder bij onze Frieze vrienden van Suksawat.
