Een jaar vliegt snel voorbij. Daar waar onze hoofdredacteur zo’n 365 dagen geleden spontaan en vol enthousiasme schreef over zijn eerste bezoek aan Dekmantel Selectors in het Kroatische Tisno, zo ligt hij nu nog steeds op apegapen na wederom een geslaagde editie. Maar laat het hem zelf dat even lekker vertellen anders.
Eerste indrukken blijven het langst hangen. Zo was ik ook heilig overtuigd dat mijn avontuur een jaar geleden aan de Dalmatische kust ongeëvenaard zou blijven. Het helderblauwe zeewater, de rust en vriendelijkheid van Tisno, de paars roze zonsondergangen en de gruwelijke dj-sets tot in het ochtendgloren.
Dekmantel Selectors
Tijdens je vakantie hoor je niet te werken. Ach, als dit werk is dan ben ik een workaholic. Oh nee wacht, dat ben ik ook echt. Maar goed, wanneer iets je overweldigt dan moet je het delen met de rest van de wereld.
Zo was Dekmantel Selectors 2017 voor mij een geschenk uit de hemel. Bij elke stage waar je staat knallen er sounds uit de dikke Funktion-One speakers die allemaal the spot raken. Fijn! Iets wat ik na Dynamo 1995 niet had verwacht nog mee te maken.
Geen onzin, gewoon vette muziek
Het idee is net zoals bij het “normale” Dekmantel festival in Amsterdam heel simpel: alles draait om de muziek. Geen poefpaf, geen geouwehoer met draaimolens en extra curricular onzin. Gewoon een aantal stages waar artiesten met hun tracks werelden voor je openen waar je nog niet helemaal bewust van bent.
De naam Selectors verraadt het al, het draait allemaal om dj-sets. Zo trakteren Mozhgan en Solar, die vorig jaar het festival afsloten, ons op de eerste avond op een gruwelijke acid festijn. De rollende bas en opgefokte beats blijven maar komen. Af en toe is het puur even luisteren, puffen en de dansmoves op hold zetten. Hard verteerbaar, dat wel, maar een beetje nadenken is goed voor je.
Batu the master vs. the girl moshpit
Donato Dozzy moet de tweede avond het dagprogramma afsluiten, maar komt uiteindelijk niet. Drama in de facebookgroep. Mensen willen hun geld terug en janken over dat het bier en de cola op zijn. De kanttekening is dat het voornamelijk Britten zijn, waar we al niet een hoge pet van op hebben. Fuck ‘m. We party on.
Uiteindelijk krijgen we in plaats van Donato Dozzy een set van Batu, welke gelijk benoemd mag worden tot één van de top vijf van dit festival. Deze ninja achter de decks weet met een bescheiden lachje na iedere flawless overgang het hele publiek in euforie te laten gillen en springen.
Met een headbangende Mozhgan in de voorhoede ontstaat er op het einde een girl moshpit waar geen gozer meer tussenkomt. Heerlijk! Ik kijk toe vanaf de zijlijn, terwijl mijn vriendin haar cardio voor de dag opeist met een brede grijns.
Lena Willikens & Vladimir Ivkovic
En over brute sets gesproken. De absolute nummer één in onze ogen is dit jaar het optreden van Lena Willikens en Vladimir Ivkovic. Met een constant shagje op de lip en een kalme glimlach weet het tweetal ons door een universum heen te leiden waar je letterlijk je oren uit luistert (kan dat, oh ja zeker kan dat!).
Willikens is duidelijk de kapitein van het intergalactische ruimteschip dat ons door de event horizon heen vliegt. Ze zet zware, lome tracks in die ze vervolgens overhandigt aan Ivkovic om ze in te koppen. Ondanks dat de set een halfuur korter is door de weersomstandigheden, denken we er nu een aantal dagen na het festival nog steeds aan met een gevoel van weemoed.
Carista, Job Sifre en Identified Patient
Naast gevestigde helden zien we dit jaar ook nieuwe gezichten die we het komende jaar zwaar in de gaten gaan houden. Zo is Surinaamse diva Carista een dikke baas in elk opzicht. Op Lowlands laat ze ons voor het eerst tijdens het hele festival dansen en ook haar totaal verschillende set op Selectors is zo goed dat we het uitgillen.
Tijdens het nachtprogramma waarin Interstellar Funk en I-F afsluiten, worden we getrakteerd op een back to back van jonge honden Job Sifre en Identified Patient. Keiharde beats, die soms wat rough around the edges worden overgemixt, maar desondanks onze ziel doen juichen. Het tweetal heeft nog wat stappen te maken en we zijn dan ook heel benieuwd hoe deze twee talentjes zich ontwikkelen.
Tegenspoed
Het zit de de organisatie dit jaar niet mee. Een aantal grote namen komen niet opdagen, de weergoden spelen Russische roulette en The Garden – de locatie waar alles zich afspeelt – heeft net als een jaar geleden weer van alles niet op voorraad.
DJ Harvey breekt zijn ribben tijdens het surfen, maar maakt Hunee het ruimschoots goed die desbetreffende avond in Barbarella’s? Oh ja zeker wel. “I worked my ass off the whole day to find new tracks, so I wouldn’t repeat myself”, horen we de enigszins vermoeide dj aan vrienden zeggen onderweg naar het bootfeestje waar hij wederom moet draaien.
Dekmantel Huisfeestje
Want hart voor de zaak, dat hebben alle artiesten die hier in Tisno zijn. Met zo’n tweeduizend man op het wat aftandse terrein lijkt het een groot huisfeestje waar je toevallig bent beland. Terwijl je staat te dansen wissel je een blik van verstandhouding uit met Solar, Carista, Parrish Smith of Palm Trax die eveneens opgaan in de sets van hun collega’s.
Het is een grote familie die aan de Adriatische zeekust een feestje bouwt zoals ze dat thuis ook zouden doen. We eindigen dan ook op de laatste nacht vooraan bij de Voodoo-stage nadat onze gastheer Matthijs Theben Terville in zijn Nico Verkerken voetbalshirt een moshpit begint tijdens de set van Call Super en Objekt.
Going out with a bang
En eenmaal vooraan dan blijf je vooraan. Vriendschappen worden gesloten, peuken, Red Bull en water worden gedeeld. Alles om het maar te kunnen uithouden tot aan het einde. Net als een jaar geleden lukt ons ook nu om het festival uit te spelen. Per ongeluk weer helemaal nuchter en puur op conditie. Ach ja, we worden ook een jaartje ouder.
Volgend jaar weer? Dat is een retorische vraag. Want Dekmantel Selectors, je was weer goed voor ons. Het was een feestje om voor in de pen te kruipen. Met andere woorden: mega giga super gezellig. Tisno we zien je weer in augustus 2019. Nou later!
