DOOL debuteert in februari met de plaat Here now, There Then. Na een vet optreden in rocktempel VERA spreekt Teo gitaristen Nick Polak en Reinier Vermeulen in de backstage over voetbal, rock ’n roll en ondergepiste schoenen.
“Yo Teo, je kunt straks Nick wel even spreken na de show. Is dat goed?” John Bart van der Wal kijkt me aan met een lachje. Leren jas aan, haar in een knotje en twinkelende oogjes onder een donkere capuchon. Niet het type figuur dat je graag in een donker steegje tegenkomt. Maar VERA is geen steeg en JB geen Grim Reaper.
Huh? Ik dacht dat het niet door ging? “Jawel, dude! Had ik dat nog niet getekst? Damn!” Na het optreden dus? “Yup!” Ok, dan ga ik me nu inlezen. “Wel even GGU:LL checken, hè.” Ja, ja.
Misleid, maar niet bedrogen
De band van frontvrouw Ryanne van Dorst is een mix van klassieke rock en melancholische pop die sjanst met doom metal. Apart, duister, tof doch toegankelijk. Ik heb hiervan geen idee totdat ik de act live zie in VERA.
Ergens voel ik me misleid door het voorprogramma. De doom metalband uit Tilburg brengt zwaar voortstuwende riffs die mijn spijsvertering in overdrive helpen. Wanneer DOOL het podium betreedt, verwacht ik de overtreffende trap hiervan. Misschien komt het door JB en de bands waarin ik hem gezien heb. Herder en Aborted zijn nu eenmaal niet laid back bandjes waar je chill bij wegdroomt.
Bij de eerste nummers moet ik er even inkomen. De meesten om me heen, merk ik snel. Tegen het einde is het referentiekader bijgewerkt en valt alles op z’n plek. De combi met GGU:LL is eigenlijk best geniaal. Zwaar versus duister. Lekker en tegelijkertijd naar. Bijna verstikkend op momenten.
Backstage
“Something’s stirring underneath the industrial fumes of Rotterdam. Amidst the rancid rats, malodorant traffic and greasy trays of manufactured meat, vast masses of unobtained, raw energy flows about freely.”
De eerste zinnen van de biografie van de band bevestigen de sounds die ik gehoord heb. Ik scroll snel door en probeer ad hoc wat interessante vragen te verzinnen. Ach, fuck it ook. Hou het simpel, dan kan er weinig misgaan. Telefoon in m’n tas en wachten.
“Loop anders even mee. Nick komt er zo aan.” JB is helemaal doorweekt van het optreden. De Grim Reaper-look is verruild voor die van post-war viking. Haar los, nat t-shirt, nog steeds een big smile. Bijna een uur lang headbangen terwijl je dikke grooves neerzet, is ook hard werken.
Voetbal
“Waar ik aan denk bij Groningen?” Gitarist Nick Polak denkt diep na. We hebben de backstage beneden verruild voor het rustigere deel boven naast de oude zeefdrukkerij. Onderuitgezakt op een versleten leren bank wachten we op de andere gitarist van de band: Reinier Vermeulen.
“Deze ruimte”, zegt Nick na een lange stilte. “Hier in VERA heb ik een keer opgetreden met mijn andere band. Het was tijdens een WK-voetbal. Geen idee meer welk jaar, maar Nederland speelde tegen Costa Rica. Chaos in de stad natuurlijk. Uiteindelijk zijn we beland in een of andere gekke discotheek.”
Halverwege zijn lofzang over het Groningse uitgaansleven, de afwezigheid van sluitingstijden en de rauwheid van de stad, klopt er iemand op de deur van de backstage. Reinier komt met een grote lach binnen. “Ik kon jullie zo snel niet vinden!”
En sneeuw
“Waar denk jij aan bij Groningen”, vraagt Nick zijn bandmaat. “Groningen. Phoe! Altijd feest natuurlijk. Maar iets specifieks?” Het valt even stil. “Die sneeuw met Eurosonic!” Reinier haalt een hand door z’n vochtige haar.
“Ja, we hadden in De Gym opgetreden en liepen daarna naar buiten. Daar was een gigantische sneeuwstorm gaande en ik moest nog terug naar Rotterdam.” Nick lacht. “Ja, ik ben gewoon nog een avondje hier gebleven hoor. Helemaal terug met dat weer, daar had ik geen zin in.”
We hebben elkaar nog gesproken toen, herinner ik mijn gesprekspartner. “Dat klopt! Met Richard Postma toen. Dat ik dat nog weet joh. Vooral door de staat waarin ik was.” Een grijnsje verschijnt in Nicks mondhoek.
All those who wander are DOOL
Het is mooi om te zien dat de muzikanten een goede show hebben gespeeld. Ze lijken op momenten na te gloeien van de energie. Ik verontschuldig me kort voor de minimale voorbereiding van ons gesprek. “Geeft niet, vraag maar raak.”
Een van de eerste dingen die DOOL (ik spreek het op z’n Engels uit als DOEL) bij me oproept, is Elle Bandita. “Het is DOOL”, onderbreekt Reinier mij. “Je spreekt het uit op z’n Nederlands.” Ik ben even in de war en het tweetal ziet het. “Zeg maar ‘doolhof’, zonder ‘hof’. DOOL.”
Een klein kwartje valt. Zowel de website als het facebookadres van de band zijn All those who wander are DOOL. Beide knikken, duidelijk tevreden met de gelegde connectie: “Mooi hè.”
Van Elle Bandita naar DOOL
We dwalen af en ik keer terug naar mijn vraag: het ontstaan van DOOL. “Micha [Haring, de drummer] en ik ondersteunden Ryanne al een tijdje met Elle Bandita. Nick is een oude bekende van ons en het voelde bijna vanzelfsprekend dat hij ons zou komen versterken”, legt Reinier uit.
Nick knikt. “We go way back. Job kwam later ook bij de band. Hij heeft er nu wel voor gekozen om zijn focus ergens anders op te leggen. Dat gunnen we hem ook. JB is sinds kort zijn vervanger op de bas.”
De gitaristen leggen uit dat de visie van frontvrouw Ryanne gefocust is op de band als geheel. Niet op haarzelf, zoals dat het geval was bij Elle Bandita. “Ryanne schrijft wel de geraamtes van de nummers. Samen werken we ze uit”, zegt Nick.
Ondernemerschap
Kunnen jullie van DOOL leven? Ze kijken elkaar even aan. Nick zegt al jaren met muziek zijn brood te verdienen. Hij kan het zich niet anders voorstellen. Naast het spelen in bands is hij ook gitaarleraar.”Om een lang verhaal kort te maken”, onderbreekt Reinier hem. “Van de band leven: nee. Van muziek leven: ja.”
We worden onderbroken door een VERA-medewerker. Of de mannen niet even een plaat kunnen signeren. “Natuurlijk. Vond je het een beetje tof?” Het gezicht van de man licht helemaal op. “Ja, het was echt te gek! Wat een show, zeg. Jullie passen echt helemaal bij waar VERA voor staat.”
Reinier en Nick krijgen een korte geschiedenisles over alle grote acts die ooit in de rocktempel hebben opgetreden. Dat ze daar prima van op de hoogte zijn, lijkt de fan niets te kunnen schelen. Ik kijk toe hoe ze met liefde de man te woord staan, nog een plaat ondertekenen en de kwaliteit van de VHS-beelden van het Nirvana optreden uit 1989 bespreken.
Rock ’n roll
De tijd dringt. De band gaat zo weer richting Rotterdam. Ik ben nog wel even benieuwd naar hun bizarste backstage-ervaring. Nick oppert iets over schoenen van een niet bevriende band. Reinier protesteert met schaamrood op zijn kaken.
“Ach, kom op Reinier! We moeten een beetje rock ’n roll overkomen”, probeert Nick hem over te halen. “Nee, dat was niet eens met deze band”, sputtert de gitarist tegen. “Dat hoeven zij toch niet te weten.”
Reinier geeft zich gewonnen en Nick neemt het woord. Hij vertelt hoe tijdens een optreden bij een niet nader te specificeren podium zijn medebandlid in de backstage de schoenen van de blootvoetse hoofdact op een rijtje zet. Ik zie Reinier ongemakkelijk grinniken. Nick gaat staan. “Het ging ongeveer zo.” Hij doet een plasbeweging. Reinier: “Hou toch op man!”
Duidelijk. Tijd voor een foto. Anders gaan jullie even á la Cowboys from Hell cover op de bar staan. “Echt niet, gast. Wij zijn nette lui.”
Foto’s Jasper Bolderdijk (op bovenstaande foto na)
