The Blind Roofers presenteerden vrijdag 4 maart hun debuut EP Lost in Wander in Vera. Voor de show sprak Teo met ze over hobbels op de weg naar succes, vriendschappelijk zaken doen en het leven na de POPgroningen Talent Award.
From zero’s to hero’s
Twee jaar geleden stonden ze nog op hetzelfde podium als winnaars van een talentenjacht. Vanavond presenteren ze er hun eerste plaat. Het is druk wanneer ik de backstage van Vera binnenloop achter manager Sosé Stepanian aan. Drummer Thomas Zaw groet me vanachter een tafel waar bier, muziekinstrumenten en ander apparatuur door elkaar heen ligt. De jongens ogen rustig, vooral zo een paar uur voor hun grote presentatie. Zelfverzekerd vertellen ze me er zin in te hebben. Hier hebben ze naar toe gewerkt.
Ik kan mijn verbazing niet onderdrukken dat dit hun eerste EP is. Wat hebben jullie in de afgelopen twee jaar gedaan? “De POPgroningen Talent Award was echt een boost voor ons”, vertelt zanger Antonie Harms. Gekleed in een wit shirt met blauwe motiefjes en haar nonchalant door de war lijkt hij regelrecht uit de jaren zeventig getrokken. “Voor de Talent Award speelden we alleen nog maar in de oefenruimte. De voorrondes waren onze eerste optredens. Nadat we wonnen begon het eigenlijk echt. Toen kregen we onze eerste ‘echte’ shows, zoals Bevrijdingsfestival 2014.”
Investeren
De band is vanaf dat moment alleen maar gegroeid, vertellen ze. “In het begin kregen we heel veel hulp vanuit POPgroningen. Ik wist niet eens hoe je echt optredens kon regelen. Nu staan we op plekken als Oerol en hebben we management die dingen voor ons regelt”, vertelt Antonie. Zittend op een rijtje op een zwarte leren bank knikken de bandleden bevestigend. “We hebben als band altijd de lat hoog gelegd. Als je in het begin gelijk een paar toffe optredens krijgt dan ga je er steeds meer in geloven”, lacht basgitarist Rik Huizing.
Dat de muziekwereld meer is dan leuke liedjes schrijven en optreden, hebben de jongens al goed door. “In het begin is de muziek heilig. Daar draait het helemaal om. Nu nog steeds natuurlijk, maar zaken als promotie en profileren komen er wel bij”, zegt toetsenist Karel Harms. “Er komt zoveel meer bij kijken. Je moet investeren met je tijd, maar ook zeker met geld”, valt Antonie hem bij. Thomas lacht: “We hebben ondertussen bijna geen spaarrekening meer over.”
Oerol
Het is een idealistisch bedrijfje geworden, concluderen ze. “We werken bijna allemaal door de week. Echt leven van de band kunnen we niet”, zegt Rik. “Maar de band zorgt er wel voor dat de kut baantjes die we hebben dragelijk zijn”, vult Antonie hem aan. Hij vertelt dat hij dagelijks heel vroeg op moet. “Post sorteren. Zonder de band had ik het echt niet gedaan, maar nu weet ik waarvoor ik het doe.” Want ondertussen draaien The Blind Roofers wel quitte met hun optredens. Hoewel het zakelijke aspect steeds groter wordt, zijn de jongens het er over eens dat je niet uit het oog moet verliezen dat wat ze doen ook gewoon leuk is. Karel: “Want als dat gebeurt, dan is de magie ook weg en wordt het gewoon een baan.”
Het leukste backstage moment tot nu toe? Ze knikken allemaal enthousiast als Thomas Oerol noemt. “Dat was echt geweldig. We konden gewoon altijd bellen. Dan kwamen ze ons met een karretje ophalen en brengen naar waar we ook maar heen wilden op het eiland! Daarnaast werden we ook voor andere dingen op onze wenken bediend.” Wat is het gekste op jullie rider? Ze kijken elkaar aan. Thomas: “Volgens mij hebben wij niet eens een hospitality rider.” Antonie: “Wij zijn gewoon de meest bescheiden rockers van Groningen.”
Luister hieronder Lost in Wander
