De boys van traumahelikopter. We mochten ze doorzagen in de backstage van Vera. Over Amerika, broodjes tonijn in luchtschaften, Nick en/of Simon en natuurlijk de verhuizing van de traumaheli naar Eelde.
Sinds hun optreden op Noorderslag 2013 zijn de drie garagepunkrockers in een stroomversnelling terecht gekomen. Ze werden de belofte van Groningen en die belofte is vier jaar later ruimschoots ingelost met shows op Lowlands, SXSW en tal van andere optredens in Europa en Amerika.
Het afgelopen jaar was het wat stiller rondom de band. Nu zijn ze terug met hun nieuwe plaat Competion Stripe.
Wat vinden jullie ervan dat de traumahelikopter van het UMCG naar Eelde is verhuisd?
“Ja dat is echt jammer. We zijn daarnaar vernoemd. Daan en ik kennen elkaar van een opleiding aan de RUG. Die studie werd niks, maar muziek maken ging wel lekker. Uiteindelijk zijn we samen gaan wonen. Die helikopter vloog altijd over ons huis.”
“We dachten toen al dat traumahelikopter een vette bandnaam zou zijn. Dus daar hebben we de band naar vernoemd toen we begonnen. Altijd als dat ding overvliegt voor een show zien we dat als een goodluck charm. Dat is natuurlijk wel zuur voor degene die in dat ding is meegenomen. Maar ja, he?”
Een good luck charm, dus. Competition Stripe klinkt vrolijker dan de vorige twee platen, klopt dat?
“Tekstueel niet, maar muzikaal gezien misschien wel ja. De tweede plaat was al wat minder punk en dit is een logisch gevolg. Het is een gevarieerder album geworden. We vinden het leuk om nieuwe dingen te proberen. Natuurlijk houden we nog steeds heel erg van punk, maar het is voor ons ook niet heel interessant om de hele tijd het zelfde trucje op te voeren.”
“Het is ook niet dat we een bepaalde sound creëren om aan verwachtingen te voldoen, we doen gewoon lekker waar we zin in hebben.”
Waar hebben jullie Competition Stripe opgenomen?
“We hebben de plaat met Vincent Koreman (artistiek directeur bij Incubate ) opgenomen in een piepklein studiootje vlak over de grens in België. Het was even doorbeuken maar eigenlijk ging het heel soepel. In een weekje stond het erop.”
Netjes, hoor. Kunnen jullie eigenlijk leven van traumahelikopter?
“Nee, niet meer. We hebben alle drie iets ernaast. Aan het begin van onze carrière wel, maar toen woonden Daan en ik anti-kraak en speelden we echt knetter veel voor goede gages. Dat is nu ook nog zo, maar niet met dezelfde frequentie.”
“Toen we begonnen wilden we alleen een single op vinyl uitbrengen. Dat was het hoogste doel. Bij Noorderslag werden we ineens opgepikt. Toen hadden we zoiets van: lachen, we gaan hier meer mee doen. Soms heb je de wind dus mee en soms tegen.”
“Je kan niet jaar in jaar uit op die manier blijven optreden. Elke keer als je een nieuwe plaat hebt, heb je wat nieuwwaarde. Dat zakt uiteindelijk ook weer weg. Echte muzikanten, schrijvers en kunstenaars doen iets tegen wil en dank in.”
“In Europa is het sowieso moeilijk. We hebben gelukkig de link met Amerika. Toch moet je daar ook niet verwachten dat je snel rijk wordt. Het is super vet dat we over de hele wereld kunnen spelen. Daar doen we het voor. Geld verdienen is niet nummer één.”
Jullie vorige plaat heet I Don’t Understand Them At All. Begrijpen jullie de muziekwereld al wat beter?
“Wat we de afgelopen jaren vooral geleerd hebben, is dat de muziekbusiness uit twee werelden bestaat. Je hebt aan de ene kant het creatieve proces. Aan de andere kant gaat het hele circus daarachter schuil van managers, geluidsmannen en labels. Zonder hen kun je niet bestaan. Maar ze moeten ook allemaal betaald worden.”
“Ik ben dus blij dat we nu goeie partijen achter ons hebben staan. Zo kunnen wij ons volledig op onze muziek richten. Het is een samenspel.”
Jullie waren de nieuwe belofte in 2013. Wie tip je voor de toekomst?
“Traumahelikopter uit Eelde. En Elias Elgersma van Yuko Yuko vind ik echt verschrikkelijk goed.”
Wat is het gekste dat op jullie rider staat?
“Er stonden ooit zes rauwe eieren op om een Bloody Mary te maken. Ik snap niet waarom eigenlijk, want ik lust dat niet eens. Dat ging ook regelmatig fout als we heel zat waren. Die hebben we toch maar weer van de rider gehaald.”
Nog meer goede verhalen?
“Daan heeft ooit een keer toen hij niet tevreden was bij een niet nader te noemen podium een broodje tonijn in de luchtschaft gestopt. Meer willen we daar niet over kwijt.”
“Oh en niet te vergeten Paaspop. Toen we daar speelden, was er niks gebeurd. Nee echt niet. We waren fokking gaar van een optreden in Amerika. Hebben die show gespeeld en gingen vroeg naar huis. De volgende ochtend werd ik wakker gebeld door onze manager Frank.”
“Godverdomme dit is toch niet normaal! Schreeuwde hij door de telefoon. Bleek dat de hele backstage kort en klein was geslagen. Paaspop gaf ons de schuld. Later werd duidelijk dat de schuldige een niet nader te noemen persoon uit Klazienaveen was.”
Met wie willen jullie nog eens samenwerken?
“We hebben altijd al het idee om een Oblivians cover te maken. Nick van Simon, of Simon van Nick, volgens mij was het Simon die bij de Wereld Draait Door vertelde dat hij dat ook een toffe band vindt. Daar was ik verbaasd over. Het is namelijk best een obscuur bandje. Dus met Nick zou ik wel samen willen werken aan een Oblivians cover.”
Jullie spelen dus ook in Amerika. Hoe is het daar?
“Kijk, Europese bands zijn vooral bezig met plannen maken. In Amerika is dat totaal niet zo. Daar hebben ze totaal geen pretenties of whatever. Ze willen alleen maar spelen. Als je met vijf man een jaar lang in een bus wilt zitten rondtoeren en spelen, dan kan dat gewoon. Het land is groot genoeg. Dat maakt van Amerikanen ook hele harde werkers.
“Zo speelden we op SXSW, daar stond echt complete crap qua geluid. Niemand doet aan soundchecken en toch klinkt het goed. Het is heel eervol wat al die bands daar doen. Ze werken daar echt keihard, zonder gages en zonder succes. Die willen alleen maar spelen. Dat is inspirerend.”
“Maar we mogen in Europa ook blij zijn. Hier zijn de backstages, de gages en het geluid 1000 keer beter geregeld.”
Is het daar makkelijker zaken doen?
“Nee. Het is juist moeilijker zaken doen, omdat er zoveel aanbod is. Ze zitten daar helemaal niet te wachten op Amerikaanse rip-offs. Daarom wilden we ook dat de hoes van onze nieuwe plaat echt super Nederlands is. Een goede smoel en een eigen sound creëren, op basis van eigen identiteit is de sleutel.”
“Je ziet het ook bij Scandinavische bands. Daar hangt echt een walm van exotica omheen. Daar kijken ze in Amerika tegenop. Als nou eens Nick – nee Simon, of ja toch Nick – met ons meedoet… Dat zou dus echt geweldig zijn.”
