Friedrich Nietzsche beschrijft twee soorten reizigers. De eerste kan wat hem betreft beter thuis blijven, omdat hij alleen bezig is met gefascineerd raken door het abnormale en het opzienbarende. De ander gebruikt daarentegen zijn reis ter ontwikkeling van zichzelf. Hij zoekt naar de continuïteit van een cultuur en stelt zichzelf telkens de vraag wat zijn eigen plaats is in de wereld.
Het was maandagavond 11 april en rond 18:30 kreeg ik twee appjes van Teo:
“Ik wil een lente column.”
“En Coolio.”
Het was tevens de laatste maandagavond dat ik nog samen kon zijn met mijn vriendin in fysieke vorm. Ze zou die aankomende vrijdag afreizen naar Zuid-Oost Azië om daar drie maanden rond te trekken. Alleen op reis met een backpack op haar rug de wijde wereld in. Logischerwijs stonden mijn gedachten die maandagavond dus niet echt op het punt om er even een column tegenaan te gooien.
Natuurlijk kwam haar reis de afgelopen tijd vaak ter sprake en ze vroeg mij zelfs op een gegeven moment of ik het vervelend vond om vragen over haar trip te krijgen. Vind ik het vervelend? Nou eigenlijk niet. Ik beantwoord graag de vragen, omdat ik trots op haar ben. Ondanks dat ik haar mis en dat ik word geconfronteerd met haar lichamelijke afwezigheid.
De werkelijkheid is dat ik zelf minder snel geneigd ben om drie maanden alleen op reis te gaan. In fysieke zin dan. De meeste reizen die ik maak, zijn in mijn hoofd. Een uiting daarvan is mijn muziek en ik reis mezelf van de kaart, dat kan ik je wel vertellen. Als ik zo naar mijn laatste muzikale trip kijk dan klopt het cliché, dat de weg belangrijker is dan de bestemming.
Ik vind het heerlijk om met mezelf te sparren en domweg aan te kloten totdat je ineens een gevoel hebt van ‘dit-is-er-weer-eentje.’ Deze muzikale ontdekkingstocht heeft ironischer wijs de werktitel The adventures of Coolio Iglesias: Epilogue gekregen. Het vertrekpunt was eigenlijk een heel andere plaat maar die is voor een andere keer (shout out naar Young Thorman).
Want mijn huidige avontuur is nog gaande. De obstakels tussen de beoogde perfectie en het reëel haalbare zijn bijna getrotseerd. De kunst is uiteindelijk het maken van een lange omweg naar huis. Als de EP daadwerkelijk daar is dan snap je wel waarom. Maar ik neem mijn tijd. Ik heb de komende drie maanden toch niemand om tegenaan te kruipen, behalve mijn mengpaneel dan.
