Oh jawel, we hebben een nieuwe rubriek! Jasper Bosgraaf vraagt maandelijks creatieve bazen naar hun favoriete songs. Of het nu tracks zijn die ze afgelopen maand veel hebben gedraait, of nummers die een betekenis hebben for life, wij willen weten welke hitjes dat zijn en waarom. De primeur is aan Chris Moorman.
Van Chris Moorman weten we dat hij naast hoofdmarketing Popronde ook zelf een nootje mee blaast op zijn mondharmonica bij Daniel Cane of J’lectroniq. Als hij al niet druk in de weer is als kersvers tourmanager van Waltzburg. Maar de Goldflakes van ‘Yung Thor’ waren ons tot zover nog niet bekend.
Goldflakes – Chris Moorman
Daarom vroegen wij Chris om zijn zes pareltjes van nummers te delen. Uiteraard gebackt door een goed verhaal of anekdote. Het resultaat? Check het zelf maar hieronder en ontdek de Goldflakes van Chris Moorman a.k.a. Yung Thor.
Bob Dylan – Don’t Think Twice, It’s All Right
Deze track achtervolgt me, al jaren. Van een vage tent in Sydney, waar dit het enige andersoortige nummer was dat werd gedraaid tussen de experimentele elektronica door, tot de straatmuzikant in Groningen die weken achter elkaar, als ik naar het station fietste, toevallig Don’t Think Twice speelde.
Ik schreef er ooit een blog over toen ik nog schrijvers aspiraties had, lang geleden. En, don’t judge, ik liet ‘t zelfs vereeuwigen op m’n lichaam (SO naar Smooth Sailing Tattoo!) . Ik adopteerde ‘t een beetje als levensmotto: denk niet teveel na, werp niet teveel drempels voor jezelf op, maar pak die kans en doe het!
Nirvana – Territorial Pissings
Alles heeft een begin. Mijn liefde voor muziek begon bij de stem van Kurt Cobain. Net als bij veel van mijn generatiegenoten trouwens. Die liefde voor Nirvana is een soort van common ground voor mensen die ahum, nog net geen 30 zijn…
nyway, ‘t was dus Emmen, 2e klas van het Esdal College en m’n muzieksmaak was vrij diffuus. En toen kwam ik bij Jan in de klas, Jan was blijven zitten, droeg wijde broeken en had lang haar. Jan was cool. En Jan brandde de hele discografie van Nirvana voor me.
Ik was verkocht, de distorted gitaarsound, de toch best catchy melodieën en vooral de schreeuw van Kurt aan het einde van Where Did You Sleep Last Night, Unplugged in New York. Ik heb Nevermind 2 keer moeten kopen, kapotgedraaid. Territorial Pissings was m’n favoriet van die plaat.
The Band – The Weight
Ik geef toe, ik ben een sucker voor country en americana en The Band is misschien wel m’n favoriete band. Hoe zij verschillende genres combineerden – blues, soul, folk, country, alles – en daar een stomend, groovy geheel van maakten is ongeëvenaard.
En zeg nou zelf, je band eindigen door een gigantische, waanzinnige show te geven waarbij je al je vrienden uitnodigt om mee te doen voor die allerlaatste Waltzis toch the dream?
Postcards from Mars – Breathe
Zes lievelingstracks noemen is niet te doen. Ik denk dat ik aan 60 nog niet genoeg heb. Dus, ik heb in deze gekozen voor nummers die iets voor me betekenen, of voor liedjes waarvan ik vind dat ze meer gehoord moeten worden. Dat laatste is het geval bij dit nummer. Breathe van Postcards from Mars is wat mij betreft één van de beste liedjes ooit in Nederland geschreven.
There, I said it! Sinds de eerste keer dat ik ze zag, sinds de eerste keer dat ik deze live hoorde in de Irish Pub in Apeldoorn, Popronde 2014, ben ik groot fan van Bart van Dalen en de zijnen. Goede, catchy songs, creatieve melodieën en een ontzettend fijne stem.
Rondé – Run
Zoals ik hierboven al zei, ik gooi zes tracks die iets voor me hebben betekend, en in het geval van Rondé is dat zeker zo. ‘T was 2014, ik was net verhuisd naar Nijmegen en net begonnen aan een baan bij Popronde. De inschrijvingen stroomden binnen en tussen al die aanmeldingen viel de demo van deze band meteen op. Dit kon wel eens wat gaan worden.
Op de avond voor Popronde begon werd ik geinterviewd op 3FM en mocht ik drie acts noemen die volgens mij wel hoge ogen konden gooien. Ik noemde David Douglas, Yuko Yuko en Rondé. De dag erna vielen de bandleden me om m’n nek omdat het de eerste keer bleek te zijn dat ze op landelijke radio gedraaid werden. Achteraf bleek dat ze een week eerder ook al te horen waren.
De band blies op en toen Popronde voorbij was mocht ik mee als tourmanager. De eerste show was Noorderslag en daarna volgden Lowlands, Concert at Sea, De Beschaving en vele anderen. Met die band op pad was één van de gaafste periodes in m’n leven.
J’lectroniq – Blame Game
De laatste is een shoutout naar uw redacteur, de interviewer, de bedenker van Goldflakes en m’n homie, J’lectroniq. De eerste die in mij een muzikant zag. De eerste met wie ik op een podium stond. De eerste met wie ik door Nederland tourde.
Geen uitverkochte Paradiso’s, geen voorprogramma’s van the Golden Earring, zoals ik later met Daniel Cane zou spelen, maar wel m’n eerste stappen als muzikant. De eerste keer dat ik nadacht over podiumpresentatie, promotie van een gig, de eerste keer dat ik de grenzen van m’n instrument opzocht en er dikwijls overheen ging. Zonder J’lectroniq, zonder Jasper, was ik waarschijnlijk niet geweest waar ik nu ben. Love.
