Victims Family, Jello Biafra en Mike Watt dig their sound. Keiharde, strakke punk, een snufje hardcore afgetopt met een icing van Slayer. Op de vooravond van de release van hun tweede plaat The Lighter Side of Global Warming komt Uhgah? Wugah! buurten op DATkantoor.
“Wat mooi dat de jongens bij je op de koffie komen.” Kom je niet mee? Uhgah? Wugah! manager Stijn ten Hoeve schudt van nee. “Iemand moet babysitten. Maar als je iets wilt weten dan kun je het me nu ook vragen.”
Het Viadukt
We staan in het Viadukt. Het is de laatste avond voordat de tempel waar de Groningse pop underground jarenlang geschreven wordt, voor altijd de deuren sluit op deze locatie. Ik probeer Stijn een paar vragen te stellen, maar de band Moan overschreeuwen, lukt nauwelijks.
“We zijn een stichting. Alles wat er aan geld binnenkomt, wordt ook bandgerelateerd uitgegeven.” Stijn kijkt me met een lachje aan. “Daar zie ik streng op toe als penningmeester. De gages komen bij mij terecht. Niets wordt zomaar betaald. Zelfs geen biertje. Vraag maar aan de jongens.” Ga ik zeker doen!
Uhgah? Wugah!
“Ja, Stijn is streng!” Basgitarist Jurjen Kah en drummer Reinee Huizinga nemen een paar dagen later plaats op de bank in DATkantoor. Koffie, jongens? “Heb je ook bier?” Natuurlijk! “Lekker ja”, roepen ze in koor en wrijven in hun handen. “Mag je hier roken?” Ik kijk onze programmeur Eric aan. Hij knikt van ja. “Wat een top toko!”
Vette show hadden jullie in het Viadukt. Ik kan mijn bewondering niet verbergen. De laatste keer dat ik de band heb gezien, is zo’n vijf jaar geleden. In VERA speelde Uhgah? Wugah! als supportact van de uit San Francisco afkomstige band Victims Family. Dikke bazen op het gebied van punk, jazzcore en crossover.
All Stars
“Support voor Victims Family? Dan heb je ons echt lang niet gehoord!” Reinee en Jurjen kijken me verbaasd aan. “En, wat vond je ervan?” Te gek. Kei en keihard. Strak, helder, rauw en de zang is zelfs op bepaalde momenten te verstaan. Ze gieren het uit en ik voeg er voor de zekerheid aan toe dat ik super verrast ben door Martijn Wassenaars vocalen.
“Ja, die is echt gegroeid in de afgelopen jaren”, beamen ze. “Als ik naar de eerste plaat luister en het met nu vergelijk. Dat is een wereld van verschil”, zegt Jurjen. Hij neemt een trek van zijn peuk en knikt bevestigend. “Echt een wereld van verschil.”
Ik ken Reinee en Jurjen al jaren uit de Groninger muziekscene. Toen ik in bandjes begon te spelen, beukten zij als local heroes in acts als Karbo, Kill Team en Obtuse. Harde metal en hardcore vol met strakke riffjes, basloopjes en blast beats.
Samen met Martijn maakt dat van Uhgah? Wugah! een all stars-band.The Lighter Side of Global Warming is de tweede volwaardige plaat van het triumviraat.
Victims Family
Hoe hebben jullie dat eigenlijk des tijds gefixt, dat voorprogramma van Victims Family? Jurjen: “De band had zelf een oproepje gedaan op Facebook. Ik heb daar toen op gereageerd. Na wat heen en weer gemail was het voor elkaar en konden we in VERA spelen.”
Wat is nu de stand van zaken, boys? Reinee draait rustig zijn shagje af, likt het dicht en schudt bevestigend. “Heel goed eigenlijk. Vrijdag 31 maart presenteren we de nieuwe plaat in VERA. Daarna volgen wat showtjes.”
Worden jullie vaak geboekt? “Wat is vaak”, lacht Jurjen. “Het kan altijd vaker”, valt Reinee hem bij. “Maar we spelen gemiddeld zo’n twee keer per maand.”
De vriendschap die ontstaat na de show in VERA waar ik ze vijf jaar eerder voor Victims Family zie, draagt hieraan bij. “Toen begon het eigenlijk serieus te worden”, zegt Reinee. “We raakten na de show met de bandleden aan de praat in de Kelderbar.”
“Dat was echt heel tof”, weet Jurjen nog. “Ik had al contact gehad met de gitarist Ralph Spight. Toen we elkaar eindelijk in levende lijve ontmoetten, bleek er ook echt een klik te zijn.” De klik is zo goed dat ze vaker samen shows doen in Europa.
Vriendschappen en netwerken
Wat vinden jullie jeugdhelden van Uhgah? Wugah? “Het grootste compliment dat we hebben gekregen van de Amerikanen, is dat ze ons vernieuwend vinden. Jullie hebben naar ons geluisterd, maar doen compleet jullie eigen ding, zeiden ze tegen ons.”
Gitarist Ralph Sight speelt ook gitaar in de band van oud-zanger van de Dead Kennedys: Jello Biafra. Ook Jello is in één klap verliefd op de sound uit de Groninger underground.
“We hebben al een paar keer de supportact voor hem gedaan”, zegt Jurjen. “Het is nu zover gekomen dat we vrienden zijn. Als hij in Europa tourt, staan we in zijn voorprogramma.”
‘Hebben ze hier in Nederland wel oren aan de kop?!’
Nieuwe vriendschappen maken met grote artiesten is altijd mooi. Ondanks het uitbreiden van hun netwerk merken de Groningers toch dat het voor hun genre lastig blijft. Met moeite spelen ze in grote zalen. En dat is nu net de plek waar ze het beste tot hun recht komen.
“Dit is wel een puntje, hoor”, zegt Jurjen. Hij legt uit dat ze alle drie naast de wekelijkse repetitie op dinsdagavond regelmatig meerdere uren in de week aan de band besteden. Contacten onderhouden, shows regelen, merchandise uitdenken. Het slurpt allemaal tijd en dat naast hun dagelijkse baan.
“Niet dat het erg is. Het is wel jammer dat je als klein bandje heel moeilijk optredens kunt regelen in het voorprogramma van internationale artiesten die bijvoorbeeld in Arnhem spelen bij Willem I.” De moed opgeven doen ze zeker niet.
“Toen we in de Melkweg stonden laatst met Jello, kon hij niet geloven dat we hier niet vaker hadden gespeeld. Hebben ze hier in Nederland wel oren aan de kop, riep ‘ie nog kwaad”, zegt Reinee.
Ondernemerschap in the business
Ik concludeer dat het drietal ondernemerschap in de genen moet hebben, als ze met zo’n focus aan hun product kunnen werken. Ze moeten lachen. Reinee: “Nu je het zo zegt. Het voelt wel echt als een bedrijfje.”
Net als Vikings in Tibet en Hoppah! is ook Uhgah? Wugah! een stichting. Jurjen is voorzitter, Martijn secretaris, Stijn beheert het geld en Reinee… Hij moet lachen en leunt achterover. “Ik ben gewoon bestuurslid.”
De bestuurstitels nemen ze voor wat ze zijn, want samen moeten ze het doen. Dat betekent ook dat het drietal elke dinsdag, weer of geen weer, in de repetitieruimte staat. “Geen excuses. Gewoon spelen”, zeggen ze in koor.
“Het mooiste aan vaak spelen is dat je iedere keer weer de grens van je kunnen opzoekt”, zegt Reinee. “Dan denk ik soms van: dit stukje moet zo’n drums hebben, maar kan ik dat wel? Vaak lukt het niet gelijk.”
Jurjen knikt enthousiast en drukt zijn peuk uit. “Ineens lukt alles wanneer je veel oefent. Daarom is de studio ook geen probleem voor ons. Dat kunnen we wel.”
Backstage
Wat is voor jullie een memorabel moment in de backstage? De basgitarist doet z’n zwarte petje even af en weer op. Denkt diep na en verzucht: “Dat zijn er zo veel.” Stilte.
“We speelden in het voorprogramma van Mike Watt, de basgitarist van The Stooges. Toen we de backstageruimte weer in kwamen lag hij op de bank met zo’n slaapmasker op.”
Jurjen doet alsof hij iets voor zijn ogen weghaalt en kijkt me met een manische blik aan. “Wow! That was intense, guys.” We lachen om zijn imitatie van Watt. Ineens is er een put aan herinneringen geopend.
Het tweetal overgiet mij met verhalen over ontmoetingen met roadies van Primus en NoMeansNo. Gesprekken met collega’s over apparatuur. Het moment waarop een fan aan zanger Martijn vraagt om een handtekening, terwijl hij met de frontman van Peter Pan Speedrock praat.
Remsporen wegpissen
“Nee, wacht”, zegt Jurjen. Zijn gezicht straalt. “Ik denk dat ik mijn favoriete backstage moment wel weet.” Reinee kijkt hem vragend aan. Jurjen gaat ongestoord door. “De eerste keer dat ik Ralph Sight ontmoette was bij de plee in VERA. Hij had net lopen schijten en ik ging na hem het hokje in. Toen heb ik zijn remsporen weggepist.”
Dat is wel extreem rock ’n roll zijn Reinee en ik het met elkaar eens. “Ga je dat in het artikel zetten?” Reken maar van yes!
Gouden tips
- “Blijf dicht bij jezelf. Ga niet dingen proberen na te doen, maar doe wat goed voelt.”
- “Hierop voortbordurend: volg geen hype. Als je dat doet, ben je namelijk altijd te laat.”
- “Hard werken en veel oefenen. Anders kom je er niet.”
