Onze columnist Peter van der Heide presenteert vandaag samen met Gert Plas het boek We Want More! ter viering van het tien jarig bestaan van de Groninger Poparchieven.
In het boek worden de hoogtepunten en eigenaardigheden uit de Groninger muziekgeschiedenis beschreven. Dus dachten we: lachen ja, die gaan we eens wat vragen stellen. En zo geschiede.
Hoi Peter en Gert. Laten we meteen met de deur in huis vallen. Hoe vaak heeft Peter zijn eigen band (Whipster) genoemd?
“Maar twee keer! Peter Pontiac, de striptekenaar, heeft bij de opening van het stripmuseum op verzoek een soort bord gemaakt. Daar heeft hij bands op getekend die hij associeert met Groningen. Ik kende dat hele ding niet, maar ik kwam er tijdens het schrijven van dit boek achter dat mijn band daar ook tussen staat.”
“Daarnaast staat Whipster op de Where The Candy Beetle Dwells verzamel-elpee. Een project van Willem Kolvoort, die ook in We Want More! is opgenomen.”
Dat valt mee. Was het lastig om onderzoek te doen?
“Soms wel. Sommige dingen zijn lastig uit te zoeken, omdat niet alles goed bewaard is. Zo kun je iets bevestigen als het in de krant heeft gestaan, maar vroeger werd er ook veel via via geregeld. Het is heel veel hear say. ”
“The Cure heeft bijvoorbeeld in Simplon gespeeld, maar dat is niet in kranten terug te vinden. Dat komt omdat ze eerder die dag in het Sterrebos optraden. Het Sterrebos, ja dat bos achter de gevangenis. Dat was vroeger the place to be.”
“Maar goed, het regende die dag en de opkomst was niet zo groot. Iemand vroeg ze of ze ’s avonds nog een keer wilden spelen in Simplon. Dat wilden ze wel. Dat is trouwens het eerste optreden van The Cure buiten Engeland. Afgelopen zondag stonden ze nog in de Ziggo Dome. Leuke dingen.”
The Cure in Groningen. Tof ja! Nog meer grote namen die in Grunn hebben gestaan?
“In stadspark hebben echt te gekke bands gespeeld zoals Tina Turner en The Rolling Stones.”
“Vroeger stond er een podium genaamd Apollo aan de Hereweg. Daar hebben artiesten als Pink Floyd en The Velvet Underground opgetreden. Het podium is in 1974 volledig afgebrand. De eigenaar zou het zelf in de fik hebben gestoken, maar die is later op zijn bekentenis teruggekomen. Wegens gebrek aan bewijs heeft de politie hem vrijgesproken.”
“Waar ik zelf nogal verbaasd over ben, is dat Michael Jackson in Groningen heeft gestaan. The King of Pop was toen nog een broekie van 14 en deel van The Jackson Five. Ze playbackten twee nummers in het televisieprogramma Zevensprong. Dat is in Groningen opgenomen.”
“Wat ook wel grappig om te vermelden is: de foto’s van dat optreden zijn later voor de compilatie-elpee Portrait of Jackson 5/Portrait of Michael Jackson gebruikt.”
Geinig. Noem nog eens wat gekke shit die nu niet meer kan?
“Voor The Rolling Stones hebben ze in Stadspark het hele paviljoen verbouwd. The Stones voelden zich relaxter in een houten omgeving. Maar dat kon ook wel uit toen. De kaartjes kostten 90 euro en er kwamen 90.000 mensen op af. Reken maar uit.” (8,1 miljoen, dat is best wel veel ja.)
Wat is het meest bizarre dat je tegenkwam en het boek niet gehaald heeft?
“Er heeft wel eens iemand van het podium gepist in Vera. Voor de rest heeft een band, waarvan ik de naam niet meer weet, ooit een cassette uitbracht met stukjes menselijk bot erin. En oh ja, Rocking Teenage Combo bracht een cassette uit waarbij een rubberen handschoen zat. Dat was in de tijd dat HIV nog heel erg een ding was.”
Juist. Zit alles erin wat je wilt?
“We hebben keuzes gemaakt. Ik dacht eerst dat ik in het archief kon duiken en mensen kon spreken. Dat ging nooit lukken, bleek al snel door de deadline. Er zijn veel dingen gesneuveld.”
“Ik behandelde drie onderwerpen per dag. Daardoor heb ik trouwens geen vakantie gehad. Door één onderwerp te kiezen laat je andere weer liggen. Wat in het boek staat is natuurlijk maar het topje van de ijsberg.”
“Je wilt niet in zo’n boek onderwerpen bespreken die al helemaal uitgekauwd zijn. Wij lichten de dingen uit waarvan je niet wist dat ze er waren. Iedereen kent bijvoorbeeld Ede Staal, maar niet iedereen weet dat z’n eerste single een Engelse plaat was.”
“Als je meer wilt weten kun je gewoon naar de website gaan. Moet je wel op de computer doen, want die mobiele versie werkt nog voor geen meter. Daar wordt nog aan gewerkt.”
Wat is er nog meer veranderd?
“Het klinkt heel stom, maar vroeger had je geen internet. Alles ging per telefoon, fax of brief. Elvis Costello heeft bijvoorbeeld op het laatste moment een concert afgezegd in Winsum. Er kwamen duizenden mensen op af. Zonder Facebook kun je zoveel man niet zomaar bereiken.”
“De hele organisatie heeft toen moeten schoffelen bij de plantsoendienst om de schuld bij de gemeente af te betalen. Ook weer zoiets. Mooi verhaal dus. Joan Jett (van I love Rock ‘n’ Roll) kwam overgins wel gewoon opdagen in Winsum.”
Kennen jullie deze nog (nog, nog, nog)?
Tot slot. Wat hebben jullie zelf geleerd?
“Bij het schrijven van het boek heb ik meer waardering voor bepaalde mensen gekregen. Neem bijvoorbeeld Rob Kaufmann. Hij is al vanaf de jaren 60 bezig. Toen al had hij de drive om toffe acts naar Groningen te halen. Zo heeft hij The Ramones en Sex Pistols geboekt.”
“Beide bands traden toen op in Huize Maas, dat nu het oudste podium van Groningen is. Dat vind ik echt tof. Dat is een beste prestatie. Daar krijgt Rob naar mijn idee niet alle credits voor.”
“Nu is alles gereguleerd. Elk poppodium heeft zijn eigen programmeur. Vroeger was dat anders. Je kunt dus best stellen dat mensen zoals Kaufmann er voor gezorgd hebben dat de popscene in Groningen naar een hoger niveau getild is. ”
Bedankt Peter en Gert. En Rob natuurlijk ook.
We Want More! is vanaf nu verkrijgbaar in boeken- en platenzaken. En via Uitgeverij kleine Uil.
