Richard Postma en Gerald Timmermans zijn de gasten achter Tartarus Records. Een label dat in hun eigen woorden het liefst “alleen maar harde shit, depri shit en gangster shit” uitbrengt. Hoe je een label runt, laat groeien en bloeien? De heren vertellen het in deze aflevering.
“Zo, mijn buik voelt als een basketbal voor de rest gaat het goed hoor.” Richard Postma neemt een slok van zijn thee. Hij en zijn partner in crime Gerald Timmermans nemen plaats op DATkantoor. Terwijl ik drankjes inschenk doen de heren een snelle foto-shoot met onze mascotte Marten de Marter.
Tartarus Records
Richard Postma is een van de eerste ondernemers die ik in het prille begin van de rubriek In Gesprek Met heb geïnterviewd. Zijn naar de onderwereld vernoemde label geeft sinds 2012 de rauwste en hardste sludge, doom, noise en al die andere vormen van metal uit die je ingewanden doen omdraaien van genot. Alles komt in een bijzondere verpakking. Meestal op cassettebandje, maar sinds kort ook steeds vaker op vinyl.
Wanneer we elkaar tijdens Eurosonic in club Lola tegenkomen deelt Richard met een grijns het goede nieuws: hij heeft zijn eenmanszaak opgedoekt. Mijn reactie: WTF! Richard: “Het is nu een een v.o.f. geworden.” Oh you son of a bitch! Nu ruim een half jaar later zit hij met zijn collega en mattie Gerald in DATstudio.
Harde shit die de wereld gehoord moet hebben
Dat Tartarus Records zich door de jaren heen tot een gevestigde naam heeft ontwikkeld in de underground is geen wonder. De heren werken hard, vol overtuiging en passie aan iets waar ze in geloven. “We willen muziek uitbrengen die andere labels niet durven te releasen, maar de wereld gehoord moet hebben.”
Wat die harde shit nu precies is kunnen ze beide prima benoemen. Richard: “Mijn eerste wapenfeit was de Woestenij van Nihil. Dat was ook een van de redenen waarom ik het label heb opgericht. Die band bestaat nu niet meer en een van mijn goede vrienden die daar in speelde, Michiel Eikenaar, is ook niet meer onder ons.”
Met andere woorden: als die muziek niet toen verschenen was, had het geïnteresseerde publiek de tracks nooit gehoord? “Een grote kans dat het zo was gegaan.” Dit laat de werkwijze van het label zien. Richard en Gerald letten op een goed balans tussen urgentie en relevantie. Is iets hip en supergoed? Uitbrengen. Is iets supergoed, maar kan het wachten? Later uitbrengen.
Verloren tapes
Ons gesprek is kleurrijk. Van hard gaan op 0.0% drankjes en de Motörhead-tattoo van Gerald tot de allereerste eierballentest waarvoor ik Richard als jurylid had gevraagd aangezien hij toentertijd in Casa del Eierbal woonde. Helaas besloot de technologie ons te fucken en stopte de digitale tape na het eerste uur van de podcast.
We hebben nadat we hier achter kwamen nog kort het gesprek voortgezet, maar de basketbal in Richards maag was nu zo opgepompt dat de beste man met moeite verder kon. Zie dit daarom als een PART I van BETER OP PAPIER. vs. Tartarus Records. Enjoy!
S/O naar mijn techteam Eric Imthorn, Jasper Bosgraaf en Deejay Irie. Special thanks to The Duchess alcoholvrije G&T.
