René Duursma komt al jaren over de vloer bij club VERA in Groningen. Nu schiet hij een documentaire over de rocktempel waar onder andere Nirvana, At the Drive-In, Beck en Pearl Jam op de bühne hebben geshined. Een goed moment om de filmmaker aan het woord te laten, vooral nu zijn crowdfundingcampagne haar laatste week ingaat.
Ha René, hoe kan het dat er nog geen documentaire over VERA is?
Er is al best veel over de club geschreven, het boek Rockin’ on Paper met een hoofdstuk van Maaike Borst en een groot hoofdstuk over VERA in het boek Rock City van Igor Wijnker. Er zijn er meer die het geprobeerd hebben en ik denk dat het ingewikkeld is geweest voor sommige filmmakers om het vertrouwen te winnen van de staf en vrijwilligers.
Wat dat betreft had ik een kleine voorsprong als muzikant werkzaam bij het zeer betrouwbare Groninger Archieven. Ik heb ook met anderen aan de wieg gestaan van het Poparchief Groningen. Daar komt bij dat mijn vriendin Carol van Gelder eeuwen bij VERA heeft gewerkt. Daarnaast denk ik ook dat je zonder een goed filmplan niet binnenkomt bij VERA en haar vrijwilligers. Blijkbaar sprak mijn idee ze wel aan.
Wanneer ontstond het idee bij je om dit te gaan doen?
Op een gegeven moment begon ik mij te realiseren dat VERA als een van de weinige clubs nog voor een groot deel op vrijwilligers draait en conservatief en vernieuwend tegelijk is. Dat is bijzonder in een wereld waarin dit soort clubs het moeilijk hebben en daardoor qua programmering niets bijzonders meer kunnen bieden. Ik wilde weten wat VERA zo succesvol maakt en film leek mij het beste medium om dit aan een groter publiek over te brengen.
Wat is het eerste dat je hebt gedaan om dit project in werking te zetten?
Na veel gepraat te hebben en veel invalshoeken bedacht te hebben ben ik op een gegeven moment maar gewoon gaan filmen met de camera die ik op dat moment had. Dat is een mooie uitspraak die ik ergens had gelezen op het web, de beste camera is de camera die je hebt. Peter Weening was 35 jaar programmeur en ik dacht dat het wel een goed startpunt zou zijn.
Hoe lang ben je er nu al mee bezig?
Dat was in juli 2015, ik had toen geen idee dat ik er zo lang mee bezig zou zijn. Het is een work in progress. Ik heb gekozen voor zoveel mogelijk observeren en zo weinig mogelijk aansturen. Dan kun je lang bezig zijn.
Wat kunnen mensen verwachten als ze meedoen aan deze crowdfunding-actie?
Ze worden uiteraard op de hoogte gehouden van de vorderingen van de film en men krijgt een beloning, dat heet hier reward, als ze een bepaald bedrag storten.
Heb je naast crowdfunding ook andere geldschieters zoals subsidies en fondsen kunnen aanschrijven voor dit project?
In het verleden heb ik geld toegewezen gekregen van de Kunstraad, Stichting Beeldlijn heeft in het begin geholpen. Daarnaast heb ik het geld dat ik verdiende met een rockumentary over de VERA Kelderbar ook weer in de film gestoken.
Verder ben ik al bezig met de mogelijkheid om een afwerksubsidie te krijgen bij het Filmfonds, maar dan moet ik aan een aantal voorwaarden voldoen. Daarvoor heb ik de hulp nodig van een landelijk productiebedrijf. Genoeg te doen nog.
Wat zijn tot nu toe de grootste hobbels in de weg geweest?
Ik denk dat er niet veel hobbels waren, het vertrouwen winnen was een belangrijke en elke keer weer toestemming krijgen van de band om te mogen filmen blijft spannend. Maar er is ook veel hulp van andere filmmakers en VERA staat gelukkig nog steeds achter het maken van de film
Crowdfunding is niet makkelijk en dat mag wel eens gezegd worden, maar je leert er ookveel van en je doet weer leuke nieuwe contacten op. Al denk ik niet dat het voor iedereen is weggelegd.
We gaan er natuurlijk vanuit dat na dit artikel iedereen minimaal E1000,- investeert. Wanneer kunnen we de documentaire verwachten?
Ik ga na dit seizoen VERA monteren, dus eind 2020 of begin 2021.
Als je kijkt naar hoe Paradiso bijvoorbeeld geboost wordt door heel Nederland en over de grens, dan is VERA veel minder in de spotlight terwijl beide rocktempels vergelijkbaar zijn. Gaat deze documentaire daar verandering in brengen?
Ja, al denk ik niet dat VERA en Paradiso met elkaar te vergelijken zijn. Paradiso is een volcontinu bedrijf waar ook grote bands staan. Er kunnen meer dan duizend mensen in en er zijn vaak concerten direct achter elkaar of tegelijk. Bovendien is het in Amsterdam. VERA is echt een underground club, in Groningen’s splendid isolation waar vrijwilligers zorgen dat de boel draaiende blijft.
In Seattle is zelfs een VERA project, omdat VERA een soort blauwdruk is voor anderen, zo moet een Club voor International Underground zijn. Er staat volgens mij nergens een Project Paradiso in de wereld. Dat zegt wel genoeg over het verschil. Paradiso is te gek hoor, maar VERA is speciaal op haar eigen manier zoals dat nergens anders te zien is. Maar goed, om dat te voelen moet je er eigenlijk een poosje naar toe gaan. Of straks deze film gaan kijken natuurlijk.
Zijn er nog dingen die je graag met onze lezers wilt delen?
Ja, ik organiseer met Roxane Schreiber elke maand een Filmclub avond in het Grand Theatre. Voor filmmakers (geluid, scenario, camra of regie, maakt niet uit) of geïnteresseerden.
De eerste is op 9 september, met Willem Baptist, maker van o.a. Instant Dreams. Zijn nieuwste film gaat over worstelaars en die gaat op het Nederlands Film Festival in première. Doel is kennisspreiding en borrelen. Kost niks en het zijn ontzettend leuke avonden.
Headerfoto gemaakt door Olaf Veenstra // rechts René Duursma, links geluidsman Menno Knevel
