Een jaar vol hoogtepunten, dat was 2015 voor de band John Coffey. Een nieuw album, grote festivals en natuurlijk dat ene moment waarop zanger David achter de Molen zichzelf onsterfelijk maakte door een van veraf geworpen biertje te vangen en achteloos achterover te slaan. Enkele uren voor hun show in VERA sprak ik David en gitarist Chris in de Kelderbar.
Groningen
John Coffey, wie de band kent, weet dat hun optredens één en al bestaan uit rauwe kracht. Dat zou je zo niet denken wanneer je gitarist Chris en zanger David in de ietwat schemerige Kelderbar ziet zitten. Uiterst relaxt op een barkruk met een pilsje in de hand wachten ze rustig op mijn eerste vraag. Een opwarmertje: als ik zeg Groningen, dan zeggen jullie? “Eierballen en viralness,” antwoordt Chris meteen. David beaamt het laatste. “Elke keer dat we in Groningen waren, was het aan. Vanavond slapen we hier, dus dat wordt weer foute boel.”
Toch zijn het niet alleen overmatig alcoholgebruik en vette snacks de enige dingen die hen aan Groningen doen denken. Chris: “Een paar jaar geleden speelden we tijdens Eurosonic hier één van onze eerste shows. Dat was in de Crowbar en we waren super zenuwachtig. We wisten dat bijna de gehele muziekbusiness hier zou zijn en we wilden zo veel mogelijk mensen naar onze show krijgen.” David lacht en vertelt over hun marketing stunt: whisky flacons met zelfgemaakte stickers. Drink John Coffey, it will cheer you up! Dat ze vrijwel al hun deals voor dat jaar in de Crowbar hebben gefixt, is het bewijs van het succes van deze strategie.
Toekomstplannen
Wanneer je de band op die avond in de Crowbar zou hebben verteld dat ze in 2015 op Pinkpop en andere grote festivals zouden staan, hadden ze het waarschijnlijk niet geloofd. Het is snel gegaan met John Coffey. Heel erg snel. Begin dit jaar kwam hun album The Great News uit. Naast lovende kritieken in de pers leverde het ook een enorme tournee op. “Met betrekking tot het touren is het een fantastisch jaar geweest. We speelden in Nederland op de grote festivals en in Duitsland hebben we Summerbreeze en Hurricane aangedaan,” vertelt David. Chris: “2015 voelde aan als ‘ons’ jaar. Ik wil niet arrogant zijn, maar ik zou bijna zeggen dat wij deze shit ownen!”
Dat de rockers niet van plan zijn enig gas terug te nemen in 2016 wordt al snel duidelijk. “In Januari gaan we naar de VS om een nieuwe EP op te nemen met Kurt Ballou, de gitarist van Convergence. We zijn er al best ver mee. Drie nummers zijn af”, vertelt David enthousiast. Welke richting gaan jullie met deze nieuwe plaat op? Korte pauze. Chris: “Dat kan ik moeilijk zeggen. Dat weet je pas als het af is.” David weet het wel: “Meer van hetzelfde, maar dan vetter!”
Op het programma voor het nieuwe jaar staat ook een Russische tour gepland. De mannen zijn duidelijk enthousiast. “In februari gaan we naar Rusland. Dat is echt een droom die uitkomt. Het toffe is dat de fans uit Rusland zelf het initiatief hebben genomen om ons daar te laten spelen,” vertelt Chris. David springt bij: “Het is inderdaad echt super dat we er nu eindelijk heen kunnen. We gaan niet naar zulke landen om per sé groter te worden, maar om ervaringen op te doen. Zo is deze band eigenlijk ook begonnen. Het is een groot avontuur vol jongensdromen, die ook nog eens uitkomen.”
Puzzelen met de boekhouder
In een interview begin dit jaar vertelden de rockers dat ze eindelijk geld konden verdienen met hun band. Hoe voelt dat? David laat een lichte zucht van verlichting horen. “Heel erg chill. Onze band is gewoon een fulltime baan, maar we verdienden er nooit wat mee. We waren er veertig uur per week mee bezig. Daarnaast moesten we ook nog een andere twintigurige baan erbij hebben.” De opluchting is ook op Chris’ gezicht te lezen. “Het geeft erg veel rust.”
Hij vertelt dat ten tijde van hun vorige album, Bright Compagnions, hij naast de band ook nog eens een baan van dertig uur in de week had. “Deze combinatie was slopend en aan het eind van de tour zat ik er helemaal niet meer lekker in. Het was het zeker waard, maar ik was gewoon op.” David vervolgt op serieuze toon: “Veel mensen verkijken zich erop hoe moeilijk het is om met een band geld te verdienen. Je betaalt voor je geluidsman, je tourmanager, noem maar op. Als er wat overblijft, moet je dat ook nog eens door vijf delen. Het resultaat is dat je veel aan het puzzelen bent en saai met de boekhouder rond de tafel zit om te kijken hoe je gaat rondkomen.”
Memorabele backstage ervaringen
Van een ruige band als John Coffey verwacht ik verhalen die mij doen sidderen van spanning en sensatie. Ik besluit de band te vragen naar hun meest memorabele backstage ervaring. “We moeten wel iets rock and rolls hebben, Chris,” mompelt David. Even is het stil. Beide rockers denkend al starend naar de grond. Enige seconden gaan zo voorbij, totdat Chris ineens met een speelse blik opkijkt. “Ik was eens dronken,” begint hij, maar David laat hem niet ver komen: “Zo begint elk verhaal!” Ze lachen met pretoogjes.
“Ik was dus dronken”, vervolgt Chris. “En we hadden een optreden in Duitsland. Die Duitsers zetten altijd tafels vol met eten voor je neer. Daar zag ik een hele schaal met negerzoenen,” hij stopt even en kijkt bedachtzaam. “Mag ik ze zo nog wel noemen?” “Nee, dat heet tegenwoordig zoenen,” corrigeert David. “Ach ja, whatever. Ik zag die ‘zoenen’ dus en had de briljante gedachte om ze in mijn zakken te doen. Gewoon bewaren voor later. Tien seconden daarna was ik het alweer straal vergeten. De volgende dag wilde ik iets uit met jaszakken pakken en…” Hij doet zijn handen in de denkbeeldige jas en trekt een smerig gezicht. “Die zoenen waren dus gesmolten en mijn hele jas was naar de klote.”
Groupies
Kijk, rock and roll verhalen, daar wil ik meer van horen. Gebeuren er wel vaker gekke dingen tijdens jullie shows? De mannen vertellen enthousiast over een botergeile chick die de benen van ieder bandlid gretig betastte tijdens een optreden. Voor we het weten zijn we uitgekomen op het onderwerp groupies. “Sinds dit jaar merken we voor het eerst dat er meisjes zijn die ons volgen. Zo was er één meisje tijdens de Duitse en Oostenrijkse tour die letterlijk voor elke show een kaartje had gekocht. Volgens mij was ze ook bij alle Nederlandse optredens, want ze staat elke keer vooraan. Ze heeft zelfs een tattoo op haar arm met lyrics van het nummer Romans in mijn handschrift,” vertelt David.
Meteen daarna opent hij zijn mond om nog wat te zeggen, maar sluit hem abrupt. Hij kijkt naar Chris en vraagt of hij het verhaal van de ‘Duitser’ mag vertellen. Deze knikt enthousiast. “Er is één dude in Duitsland die echt de lelijkste tatoeage ooit heeft. Na een show hebben wij onze naam bij hem op zijn been gezet, maar we hadden al behoorlijk wat op. Nu is Chris’ handschrift normaal al lelijk, maar die keer sloeg echt alles. De volgende dag had hij van de handtekeningen een tattoo laten zetten. Het zag er echt niet uit.”
We worden onderbroken door tourmanager Otto. Het eten staat klaar. We schudden elkaar de hand en de mannen verlaten de Kelderbar. Terwijl ik mijn tas inpak, weet ik het zeker: John Coffey zijn de rockers waar Nederland zo lang op gewacht heeft. Oprechte rauwheid van eigen bodem. Het optreden dat volgt in de Grote Zaal is daar het bewijs van.
Foto’s: (the man, the myth) Jasper Bolderdijk
En dan is er nog altijd dit:
