Overdag is Jasper de stem van een klantenservice. Maar wanneer de zon achter de horizon zakt en het maanlicht alles zilver kleurt, tansformeert deze academisch geschoolde belmiep in de triphop producer en labelbaas J’lectroniq. Een muzikant die op eigenzinnige wijze de wereld van het cultureel ondernemerschap bewandelt, bekritiseert en omarmt.
Magna Carta
“Klinkt tof, al zal 3FM het niet draaien”, zei Chris recentelijk tegen mij. Of in ieder geval zei hij iets in die strekking, toen ik hem in grote lijnen mijn nieuwe project liet horen. Ik moest lachen om die constatering en ook uit een soort van opluchting, aangezien dit nu juist geen moment een rol heeft gespeeld tijdens het proces van mijn concept.
Sterker nog, mijn afgelopen jaar bestond uit werken en overleven en in dat licht kreeg dit project geraamte. Een onderneming die ik in eerste instantie nog wilde verwezenlijken met mijn muzikale vrienden. Ware het niet dat ik erachter kwam deze niet echt meer te hebben. Zij waren stiekem ‘gewone’ vrienden geworden. Maten die langs elkaar heen hun eigen leven zijn gaan leiden. Het ‘ons’ bestaat niet meer, het is weer ‘ik’ geworden.
Dit besef dwong me na te denken over hoe ik mijn creatieve processen het beste zelf kon invullen. Wat staat mij in de weg om te doen wat ik wil doen? Zijn het de hokjes waarin ik niet te plaatsen ben, of is het simpelweg de verwachting die vooral in mijn eigen hoofd speelt? Een reactie op de schijn van de buitenwereld.
Met name door dat laatste realiseer ik mij steeds meer dat hoe ik mij de voorgaande anderhalf jaar geprofileerd heb meer met die buitenwereld te maken had dan met mezelf. De grens tussen de ‘artiest’ en de ‘manager’ is veel meer vervaagd dan ik durfde te erkennen. Misschien zijn dit wel de nieuwe spelregels en moet het zo zijn wanneer je de label ‘cultureel ondernemer’ krijgt opgehangen. Ik vraag me echter af of ik dit wil zijn in een wereld waarin succes gereduceerd is tot een mathematische formule (cijfers liegen immers niet). In een tijd waar succes hebben wordt beoordeeld aan de hand van een zogenaamde ‘hot profiling’.
Want wat of wie bepaalt succes? Heb je het gemaakt wanneer één van Nederlands grootste boekingsbureaus je muziek draait op hun kantoor? Bewerkstellig je erkenning door al je ‘achievements’ in een lineaire tijdsbalk te stoppen en die vervolgens te versturen naar honderden programmeurs (met weinig succes trouwens)? Voor mij waren het deze vragen die de kern van mijn probleem aan het licht brachten. Niet de nieuwe spelregels, maar de negatieve gedachtegang die ze teweeg brengen, beperken mij en werpen barrières op.
Friedrich Engels zei ooit: ”Freedom is the recognition of necessity.” In andere woorden: als ik de noodzaak van muziek maken en creatief zijn voor mijzelf (h)erken, dan vind ik daarin mijn vrijheid. Deze is ongelimiteerd. Zo kan ik weer doen wat ik altijd al deed. Alleen nu zonder angst, zonder twijfels maar met enkel overgave. 3FM draaide mij sowieso al niet.
P.s.
Voor ik het vergeet, ik zoek een nieuwe boeker.
P.p.s.
Maar natúúrlijk voeg ik de functie columnist toe aan mijn Linkedin profiel.
