Gisteravond was het weer zover. De Wereld Draait Door nodigt rappers uit. Dit keer om ze iets te laten zeggen over hun favoriete hiphopalbums. Als je de titel van dit stuk gelezen hebt, weet je wel weer hoe dat er aan toe gaat: ongemakkelijkheid ten top.
Gisteravond blies ik het stof van mijn TV en besloot tijdens het avondeten weer eens naar DWDD te kijken. Meestal eet ik samen met mijn vriendin aan tafel, maar die zit nu tien dagen in Antwerpen te mediteren, dus ik moest toch iets doen om mij niet compleet eenzaam te voelen.
Hiphop verbreekt record na record
Ali B is vanavond ’tafelheer’ en vertelt vol trots én verbazing dat Boef momenteel alle Spotify records aan het verpletteren is met zijn nieuwe album Slapeloze Nachten. Natuurlijk volg ik Boef en is het mij niet ontgaan dat hij binnen vier dagen bijna 2 miljoen views heeft gepakt op de videoclip Habiba. Ik weet niet of dat ook een record is, maar het is wel echt redelijk sick te noemen.
Het gaat dus fucking lekker met hiphop. Lil’ Kleine en Ronnie Flex zijn overal. Ik heb zelf een filmpje gemaakt waarin SBMG bij Vindicat optreedt. En als kers op de taart staat Broederliefde vorig jaar met het album Hard Work Pays Off 2 dertien weken op nummer één en verbreekt daarmee het record van Frans Bauer. Echt waar. En dat is niet alleen sinds 2016 zo.
In de jaren daarvoor breken De Jeugd van Tegenwoordig en The Opposites ook al uitverkochte podia af. En dat is alleen nog maar in Nederland. Internationaal domineert Hiphop tegenwoordig alles. Kijk naar Drake, Kayne West en Kendrick Lamar. Zijn er tegenwoordig acts die groter zijn dan deze boys, behalve Beyoncé dan? Hiphop is tegenwoordig een van de meest dominante genres.
Dikke bibliotheek
Nu schijnt het zo te zijn dat Harvard (die universiteit in Amerika weet je wel) een gigantische muziekbibliotheek heeft, waar tot nu toe geen enkel hiphopalbum te vinden is. “Hoe dan?!” Hoor ik je al denken. Dacht ik dus ook.
Gelukkig komt daar verandering in. Beter laat dan nooit is een understatement, maar de aankomende tijd worden er 200 hiphopalbums aan de collectie toegevoegd. Top. Harvard is dus eindelijk om en beschouwt hiphop als een volwassen muziek genre.
Dit nieuws is De Wereld Draait Door ook niet ontgaan. Het televisieprogramma probeert al jaren krampachtig de jeugd te bereiken. Daarom nodigt de redactie ook nu weer een stapel rappers uit. En daar wil het over hebben. Want dat is namelijk elke keer weer AWKWARD AS FUCK!
Ongemakkelijk als sex!
Ik wil het er eigenlijk niet eens hebben over hoe Mathijs van Nieuwkerk regelmatig rappers een aai over de bol geeft, maar ik doe het nu toch. Die shit gaat het hele internet over en iedereen weet dat dit super ongemakkelijk en zelfs denigrerend overkomt.
Ballinnn’ heeft er een mooi lijstje van gemaakt. De redactie van DWDD leest dit ook neem ik aan, maar grijpt niet in. Ik zie het echt voor me dat daar een groep witte mensen op kantoor zit, die elke keer weer denkt: wij snappen er niks van maar blijkbaar wil de jeugd dit. Nou nee dus.
Kijk bijvoorbeeld naar het optreden van 101Barz. Rotjoch behaalt mijlpaal na mijlpaal en krijgt de ‘eer’ om bij DWDD een showtje te geven. Eerlijk gezegd heb ik het zelf niet uitgekeken. Waarom niet? Omdat het AWKWARD AS FUCK is en ik trek dat niet.
Spreekbeurt
Terug naar gisteravond. Diggy Dex, Jayh, Coely, Aisha, Hef en Akwasi worden opgetrommeld om kort uit te leggen welk album zij graag in die dikke bibliotheek van Harvard willen zien. Eerst denk ik nog, positief als ik ingesteld ben, nice!
Dit is een mooi rijtje Nederlandse rappers. Die kunnen zeker iets vets over hun helden vertellen aan tafel. Goed ook dat ze Hef uitnodigen. Tof dat hij eindelijk serieus genomen wordt als muzikant en er oprecht wordt geluisterd naar zijn mening. Fijn dat hiphop niet meer gezien wordt als een hoop yoyoyo-geroep, maar als een kunstvorm. Want dat is het tenslotte.
Tenenkrommend
Maar dan komt het: Diggy Dex stapt als eerste het podium op. Niks geen plek aan de tafel dus. Hij krijgt tien seconden de tijd om uit te leggen waarom het album van Wu-Tang Clan (zwaar terecht trouwens, dat wel) sowieso in die fucking bibliotheek van Harvard thuishoort.
Als hij klaar is begint een DJ een klein stukje van de plaat te spelen en rapt Diggy zelfs even mee. Er staat nog net geen muurtje met de woorden Bling Bling in graffitiletters gespoten op de achtergrond. Nou, wat denk je hoe dat er uitziet? AWKWARD AS FUCK natuurlijk!
Normaal doen
Waarom moet er altijd iets speciaals gebeuren als er rappers worden uitgenodigd? Waarom worden deze artiesten neergezet als een stelletje pubers die kort een spreekbeurtje mogen geven over hun lievelingsliedje? Waarom kun je die mensen niet gewoon aan tafel zetten en ze een normaal gesprek laten voeren? Waarom altijd zo ongemakkelijk?
Waarom komt altijd Ali B opdraven als de Godfather van de Nederlandse hiphopscene, terwijl je ook Kees de Koning, Jiggy Dje, Thomas Herema-Vos (zoals door Adriaan van Dis in diezelfde aflevering wordt aangehaald) of Fresku kunt uitnodigen? Dit zijn allemaal welbespraakte mensen die hun sporen in de muziek meer dan verdiend hebben. Deze helden (en zoveel meer trouwens) hebben er in Nederland voor gezorgd dat hiphop naar een next level getild is.
Wat ik wil voorstellen is dat DWDD gewoon een keer normaal doet. Niet op de Mark Rutte manier, maar gewoon op de behandel-anderen-zoals-je-zelf-ook-behandeld-wilt-worden-manier. Probeer je niet krampachtig aan te passen. Behandel rappers als muzikanten, als kunstenaars, maar vooral ook als mensen waar je met respect mee omgaat.
