Nu het festivalseizoen een beetje op zijn einde loopt, de verschraalde bierbanken en tenten weer kunnen worden opgeborgen en het tijd wordt om de podia en clubs op te zoeken, leek het ons wel een goed idee om eens te kijken of we een programmeur van een podium of club konden uitnodigen voor Goldflakes. How about EKKO’s Ilana van den Berg?
Ik moet van DAT. redactie eens verder kijken dan mijn eigen netwerkje en dan is daar het moment dat je mensen gaat benaderen die je niet of nauwelijks kent. Waar je geen persoonlijke geschiedenis mee hebt, hoe klein ook. Met andere woorden: het kan alleen maar één groot verrassingsfeestje worden!
Ilana van den Berg
Ilana is zo’n iemand. Ik ken haar niet, maar ik weet wel een paar dingetjes over de jonge programmeur. Zo wist ze in snel tempo een reputatie op te bouwen bij de Sugarfactory in Amsterdam en dat is zeer recent beloond met een hele mooie overstap naar EKKO in Utrecht, waar Ilana nu de (hoofd)programmeur van is.
Zoals ik eerder al eens heb aangegeven (lees: Lane’s Goldflakes) ben ik van mening dat de culturele- en creatieve sector in het algemeen, en de muziekindustrie in het bijzonder, meer vrouwelijke strijders nodig hebben. Als er iemand een sprekend voorbeeld hiervan is, dan is Ilana van de Berg het zeker.
Tevens ben ik niet de enige die hier zo over denkt. Zo vertelde Yung Thor a.k.a. Chris Moorman mij dat hij haar één van de beste, zo niet de beste, programmeur van Nederland vindt. Reden genoeg om haar eens te vragen naar zes tracks die betekenis voor haar hebben. Daarom lees en luister je vanaf hier naar de Goldflakes van Ilana van den Berg.
Zes nummers is een onmogelijke opgave
Iedereen die deze opdracht krijgt zal ‘t waarschijnlijk met me eens zijn: zes nummers is een onmogelijke opgave. Het is een exercitie darlings killen van heb ik jou daar. Maar vooruit, ik zal me aan de regels houden.
De nummers die je het meest bijblijven zijn toch de nummers die je hebt gekoppeld aan een bepaalde gebeurtenis, een bepaald moment, een periode in je leven. Dit zijn daar een aantal van voor mij, al vind ik dus niet dat zes nummers een compleet beeld kunnen geven. Nou, daar gaan we…
De Kast – In Nije Dei
Toevallig kwam ie gister bovendrijven door een grap op werk, waardoor ik het sinds héél lange tijd weer eens luisterde. Dat riep zoveel nostalgische gevoelens bij me op dat ik wel kon janken van geluk. Ik ben een nep-Fries, maar wel een trotse. Ik groeide op in Donkerbroek en Oosterwolde, waar ik eigenlijk een heel fijne jeugd heb gehad.
Veel buiten zijn, veel ruimte om je heen, ik begin dat steeds meer te missen. Het heeft absoluut invloed gehad op mijn persoonlijkheid en heeft me ook gemaakt tot de muziekgek die ik ben. Er was namelijk niet veel anders te doen. Bovendien zat ik op een enorme alto-school waar muziek gewoon heel belangrijk was.
Mijn meest concrete herinnering, is dat ik nog weet dat ik tijdens de kinderdisco (ik zat toen nog op de basisschool) in het dorpshuis van Donkerbroek op dit nummer met mijn aansteker stond te zwaaien. Waarbij ik ook nog eens mijn eerste verkering ooit kreeg met een jongen met wie ik daarna nooit meer één woord zou durven wisselen. Technisch gezien heb ik nog steeds verkering met hem want ik heb het ook nooit durven uitmaken.
Radiohead – Jigsaw Falling Into Place
Mijn jeugd vol Spice Girls, classic 90s nu-metal en glij-R&B sla ik voor het gemak maar even over. In Rainbows staat (naast alle Midlakes, Spinvissen, The Nationals, Beach Houses, Wilco’s, The Shins en Sufjan Stevens) symbool voor mijn studietijd in Utrecht en mijn kamertje op zolder aan de Oudegracht.
Het is het album van Radiohead dat ik het meest gedraaid heb, misschien zelfs wel één van mijn meest gedraaide platen in het algemeen. Jigsaw Falling Into Place was lange tijd mijn ringtone, zodoende denk ik nog steeds dat mijn telefoon gaat wanneer ik het intro hoor.
Car Seat Headrest – Drunk Drivers/Killer Whales
Een beter meezingnummer bestaat er niet. Euforisch word ik hiervan. Ik had een keer iets te diep in het glaasje gekeken op Welcome to The Village, maar ik moest nog minstens een half uur in mijn eentje terug op de (jawel) e-bike naar het huis van mijn vader die een paar dorpen verderop woont.
Ik heb dit nummer op repeat gezet en, als de drunk driver die ik was, keihard ‘Killer Whaaales’ door de nachtelijke weilanden gebruld. Erg bevrijdend kan ik je vertellen. De laatste show in Paradiso was trouwens fenomenaal.
Kourosh Yaghmaei – Saraabe Toe
Mijn stiefvader draaide vroeger in de keuken tijdens de afwas altijd Afrikaanse, Turkse, Griekse, Joodse, Israëlische en Spaanse muziek. Ik vond dat als puber maar stom, maar ik denk nu dat ik daardoor er onbewust toch een voorliefde voor ontwikkeld heb.
De Iraanse Kourosh leerde ik kennen door Jacob, een goede vriend en tevens programmeur van mijn favoriete festival Le Guess Who. Dit festival zorgde er sowieso voor dat mijn interesse in niet-westerse muziek opnieuw werd aangewakkerd. Dit nummer, of eigenlijk deze plaat, is misschien wel écht de mooiste ooit. Ik luister het bijna dagelijks.
Weyes Blood – Seven Words
Ik was op Motel Mozaique toen mijn vader belde: “Er is iets ergs gebeurd.” Vlak daarvoor had ik een prachtig optreden gezien van Weyes Blood in de Arminiuskerk. – Waarvan ik het album ‘Front Row Seat To Earth’ bovendien heb grijs gedraaid.
Verdwaasd ben ik destijds naar Friesland gereisd met dit nummer op repeat, waarbij de woorden ‘It’s starting to hurt’ dwars door alles heen sneden. Ik krijg nu iedere keer als ik het hoor weer tranen in mijn ogen. Daarnaast vind ik dit met recht ook één van de mooiste nummers die ik ken.
Wieteke van Dort – Hallo Bandoeng
Sinds vorig jaar maak ik deel uit van het programma-team van Grasnapolsky festival. Het was de laatste keer in Radio Kootwijk, een voormalig radiostation waarmee de eerste verbinding met Nederlands-Indië werd gelegd. We wilden heel graag het verhaal van deze bijzondere locatie vertellen, maar wisten nog niet zo goed hoe.
Tot mijn moeder met het nummer Hallo Bandoeng kwam. Oorspronkelijk van Willy Derby, maar nog mooier vertolkt door Wieteke van Dort. Het gaat over de eerste telefoonverbinding met Bandoeng, gegoten in een hartverscheurende smartlap. Samen met Eva Verboon en Maurits Westerik (beiden ook van Indische afkomst) hebben we een muzikaal programma rondom dit nummer in elkaar gezet, wat een bijzonder en emotioneel optreden opleverde.
Het was erg speciaal om mijn werk als programmeur te kunnen combineren met mijn Indische achtergrond. Iets wat onbewust altijd wel aanwezig is, maar waar je het eigenlijk helemaal niet zo vaak met elkaar over hebt.
Foto header door Marjolijn van Dijk
