Get your wolf on – Wolvon doet het met ease.

Het tweede album van Wolvon ease. is sinds kort verkrijgbaar via maar liefst drie labels: Subroutine Records, Tartarus Records en Graanrepubliek Records. De hoogste tijd om de noiserockers uit Groningen te spreken. En zoals het echte DIY-bazen betaamt, gaan we lekker origami’s vouwen. Van wolven natuurlijk.

“Vouwen? Oh dat kunnen we wel. Acht minuten per hoes.” De origamihandleiding triggered memories. Frontman Ike de Zeeuw doet bijna onbewust de vouwbeweging met zijn handen na, refererend aan de Wolvons eerste EP- en albumhoes. “Ja, het ziet diep.”

ease.

Basgitarist Ruben van Walraven en Ike de Zeeuw nemen plaats op de bank. Glaasje muntwater in de hand kijken ze wat rond. Het is een tijdje geleden dat ik het duo gesproken heb. Hun tweede album is sinds half april verkrijgbaar via maar liefst drie platenlabels. Dat zijn er veel. Is dat een normale gang van zaken?

“Het komt wel vaker voor, hoor”, zegt Ruben en plukt wat aan zijn baard. “Alles wat we tot nu toe hebben uitgebracht, is via Subroutine Records gegaan. Via dit label hebben we honderd cd’s van ease. uitgebracht. Graanrepubliek en Subroutine hebben samen driehonderd platen laten persen. Tartarus spoelde honderd tapes. In totaal dus…”Ze kijken elkaar even aan. “Ja, vijfhonderd albums in totaal.”

Dat is best wat. Al veel platen verkocht? Ike: “Al super veel!” Grijnsje. “Ik heb wel een dikke envelop met geld in de merge-tas, maar heb nog niet nagelopen waar dat allemaal van is.”

Lepel Concerts

Ik ken het duo via Lepel, een collectief dat op toffe plekken in Groningen de rauwste acts uit de indie en noiserock scene neerzet. Mijn Wolvon vuurdoop is tijdens de eerste editie van Welcome to the Village. Een show die nog net niet het kleine podium doet ontploffen.

Intussen is dit meer dan vijf jaar geleden. Hoe staan de zaken er nu voor, boys? “We hebben een kleine Lepelpauze op dit moment. Zo kan ik dat wel zeggen, toch”, zegt Ike met een vragende blik naar Ruben. “Ja, zo kan je het wel stellen inderdaad.”

De oude locatie bij de oude Vespro is ideaal, maar moet in 2014 tegen de vlakte. Daarna verhuist het collectief naar De Gym in de Oosterstraat. Daar blijkt dat het centrum van Groningen niet ideaal is voor de perfecte Lepelavond.

“Het is bij ons niet alleen een beetje bandjes kijken, maar vooral daarna blijven hangen, bier drinken en slap ouwehoeren”, zegt Ruben. “We merkten dat mensen minder lang bleven hangen op de nieuwe locatie. Zodoende staat Lepel nu op een laag pitje, maar we sluiten niet uit dat we in de toekomst weer mooie dingen gaan neerzetten.”

Wolvon

Een break van Lepel betekent nog geen break van Wolvon. De band duikt eind 2016 weer de studio in. Na wat hobbels in de weg is daar de tweede volwaardige plaat ease. Waar zijn jullie tegenaan gelopen bij het maken van deze plaat?

“Op het feit dat we moesten switchen van drummer na”, lacht Ike. “Is er weinig misgegaan, denk ik.” Drummer switchen? Ruben legt het uit: “Onze oude drummer Bram woont in Rotterdam en komt tijd te kort. Daarom wilde hij geen plaat opnemen en daarna stoppen met de band. Logisch, maar we moesten wel een vervanger hebben.”

Drummer troubles

We horen Henk /wobbes op ease. het ritme inslaan. Ruben: “Helaas kwam Henk na anderhalf jaar ook tijd te kort.” Wie drumt er nu bij jullie? “Klaas Pot van No Pussy Blues Studios.” Vindt hij het niet erg om tweede keus te zijn? Ze moeten even lachen.

“Klaas was onze geluidsman. Hij kent onze muziek en heeft ons wel vaker opgenomen. In de studio dwongen we hem weleens om wat mee te slaan, zodat we herrie konden maken”, zegt Ruben. “Hij kon natuurlijk wel een beetje drummen, maar dat is ondertussen wel veranderd.” Ze knikken tevreden. “Het enige nadeel is dat we nu geen geluidsman meer hebben”, zegt Ike.

Toch is hun sound erg goed tijdens de laatste paar optredens vinden ze. “We denken er van tevoren veel over na. En dat hoor je ook. Tijdens onze releaseshows bij OT301 (Amsterdam), in Worm (Rotterdam) en in VERA was het geluid echt perfect.”

DIY-bazen

Wolvon staat bekend als een band die alles zelf doet. Daarom heb ik een aantal vellen papier voor ze liggen. We gaan hun handy work maar eens even testen. Zin om een wolf te vouwen, jongens? “Ja, tuurlijk. Heb je een handleiding? ” Die heb ik half, komen we snel achter. Daarom maar even een YouTube-filmpje.

Geconcentreerd kijken de noiserockers naar de instructie die de handen op het scherm aangeven. Een vouwtje hier, een vouwtje daar. “Wat deed die gast daar nou? Even terugspoelen! Oh, de andere kant moet je ook vouwen. Oké, oké, oké.”

Wolfatlas

Tegenwoordig werkt Wolvon samen met management- en boekingsbureau Wolfatlas uit Leeuwarden. Maar jullie doen toch alles zelf? Met zijn focus nog vol op de origami gevestigd, antwoordt Ruben: “We doen nog steeds alles zelf. Wolfatlas helpt ons daarbij. Wij zijn niet een band die alles uit handen geeft.”

Ike spoelt het instructiefilmpje weer een stukje terug en kijkt bedenkelijk. Kijkt naar Rubens vouwwerk en neemt even pauze. “Zie het zo, je hebt een netwerkt waaruit optredens voortkomen. Dat netwerk heb je op een gegeven moment uitgeput. Dan moet er nieuwe input komen. Daarvoor hebben we een boeker.”

Ruben legt zijn origami ook even weg. Haalt weer een hand door zijn baard en vult Ike aan. “Het is niet zo dat de boeker ons vertelt wanneer we wel of niet kunnen spelen. Die vrijheid houden we altijd.”

Origami hacking

Ons gesprek loopt ten einde. En het origami-avontuur? We komen er teleurgesteld achter, dat de origami-instructievideo niet deugt. “Die gast gebruikt meerdere velletjes. Dat is niet hoe origami’s werken!” Ruben is duidelijk een beetje verontwaardigd. Ike is het met hem eens. “Ja hoor. Dat is vals spelen.”

Het tweetal heeft uiteindelijk twee wolftorso’s in handen. Maar als de instructeur de kantjes er vanaf kan lopen, dan kunnen wij het ook. Ik druk de twee delen in elkaar, geef Ike een nietapparaat. Klik, klak en klaar is Kees!

Meer In gesprek met

Nieuwste